Chapter 1: Christ-Proclaimed Kingdom of God On Earth

(Balik Sa Panginoon: Turn Our Ways Back to the Lord)

Balik Sa Panginoon (Back With God)

Luke 4:16-21

Jesus went back to Nazareth, where he had been brought up, and as usual he went to the meeting place on the Sabbath. When he stood up to read from the Scriptures, he was given the book of Isaiah the prophet. He opened it and read,

"The Lord's Spirit has come to me, because he has chosen me to tell the good news to the poor. The Lord has sent me to announce freedom for prisoners, to give sight to the blind, to free everyone who suffers, and to say, THIS IS THE YEAR THE LORD HAS CHOSEN."

Jesus closed the book, then handed it back to the man in charge and sat down. Everyone in the meeting place looked straight at Jesus. Then Jesus said to them, "What you have just heard me read has come true today."

A PROLOGUE TO CHAPTER ONE

  Repent! The Kingdom of God is at hand!

From Isaiah 40:35, is said, “A voice cries out in the wilderness”, in the desert: “Prepare the way of the Lord; make straight a highway for God!”

 Then, indeed, from the desert, where John the Son of Zechariah, and born in the old age of Zechariah and Elizabeth, lived in the desert from herbs and honey, alone and under the elements of the desert, e.g. from the heat of the sun and by the wild animals around him, but out of the desert he came out, and proclaimed to the people: “The Kingdom of God”, rather, the King who is of God, “is at hand.  To repeat, John shouted to the people that the Kingdom of God was at hand, the King was at hand.  And so as “He” has now come, John told the people, “Repent and be baptized!”  He told them to prepare to welcome the King who was to wash out their sins, who was to make the people’s hearts ready to receive the Holy One.  He even said, “I am not worthy to untie the sandals of His feet.”  He forewarned the people that he himself was definitely not “The Christ”, the awaited Messiah, the awaited King of the Jews; but that he was sent before Him to baptize the people in water: to tell and ask the people to accept and rid themselves of their ways of sins while they were now being baptized and becoming cleansed by Him by the Spirit.  When Jesus came walking toward John, he declared, “Behold the Lamb of God, who takes away the sins of the world!”  Then about Jesus he further testified: “I saw the Spirit come down like a dove from the sky, and remain upon Him.  And the One, who sent me to baptize with water told me: “On whomever you see the Spirit come down and remain, He is the One, who will baptize with the Holy Spirit.  Then moreover he said, “ Now I have seen and testify that He is the Son of God!”

Chapter 1: Christ-Proclaimed Kingdom of God on Earth,

"Joy to the World, the Savior Has Come!"

Joy to the World! The Lord is come! Happy is the world because God has come down to earth, not just to pass through the earth, where mankind lives but to become one with and among men.    God has come to establish his Kingdom within and among men.  With the Son of God becoming man, and with men actually through the Son becoming adopted as "sons" with the Son, human history get super-elevated to this highest realm previously shut off to man because of original sin, because of the sin of man's first parents. The privilege given man during creation was his being created the special creature above all creatures on earth.  But per the Paschal Mystery of Christ's dying and rising for man, men even become adopted children of God. Men of God have become closest to God; maybe closer than the regular angels.  For doesn't man enjoy the privilege of receiving the Body and Blood, and the entire personality of the Son of God in the Eucharist?  This is the mystery about God's people on earth; this is the mystery about Christ's Mystical body -- the Church.  But before we proceed here and even make sense and understand this revealed mystery about the Church of God, the Church of Christ, it is necessary that first we get hold of some understanding of the greater mystery, namely and firstly -- the Mystery of Christ, about whose coming down upon man we initially expressed rejoicing that He has come to be with us, and for us. 

On these last days God has spoken to us through His Son.." who perfected all the previous revelation by ... fulfilling it through his whole work of making Himself present and of manifesting of himself ... through his words and deeds,,,, through his signs and wonders,... but especially through his death and glorious resurrection from the dead, ... and through the final sending of Jesus' Spirit of truth" for every man to believe, embrace, and to be united with.  (RH Class Lecture, Wk 4, Peter  ...)

This is, then, the Good News of Jesus Christ: the truth and the reality of Incarnation, which in essence is the fullest revealing of God in the Person of his Son, Jesus Christ; as this has been the will of God: that he and his loving essence be revealed to man by and through his Son, whom, as conceived by the Holy Spirit, he sent down from heaven to earth by and within the Holy Trinity's mystery of the Incarnation for and Redemption of all of mankind through all generations until the End-Time upon Christ's final return in culmination of his work of salvation.  "God so loved the world that he sent his only begotten Son that whosoever believes in him shall have eternal life".  And so, Jesus, the Son of God has become anointed by both the Father and the Holy Spirit in his becoming a Son of Man even as he remains, and -- by divine essence, & destiny -- fulfills being the Son of God, namely as he does only the will of his Father.  Thus, this purpose of his coming he repeatedly spoke to his disciples: "I came not to do my will but the will of my Father." (John 8:46-50)  

But prior to the task of understanding the event of the God-made man's reign of the world is the taller order of, beforehand, getting an understanding by faith of and about the God, who has both created and willed for himself man's existence and purpose of existence.

The Mystery of God, the Mystery of the "I Am Who Am!"  

From all eternity God initiated to call a people he was to let known to be his own People; and upon forming a covenant with them, acted with special favors for their behalf as he let it known they were his chosen people.  By way of Moses as intermediary and God appointed leader, who, then, relayed to God the Israelites' asking for His name, as a 'burning bush' God revealed himself to them as the "I Am Who Am!" (Ex. 3:14)   Thus, he became known to the Israelites as Yahweh, the noun word for the "I am who am", or the word equivalent which means a Being who is infinite and absolute in his existence or being.  Hence, he became the 'Yahweh' to the Israelites.  From the start, thus, God already took the initiative of making known his eternal desire to want man for Himself.  He created man for this purpose when he gave Adam and Eve the life of sanctifying grace or God's divine life shared by Adam and Eve before their 'fall'.  As then Adam and Eve possessed the supernatural, i.e. divine, endowments never to get sick nor to die, and most specially the privilege of being in union or friendship with God, whereby Adam and Eve enjoyed the peace of or with God and within themselves.   (All of which 'pre-fall' gifts they forfeited permanently upon their having fallen away from God.)  Yet God has not completely abandoned them or mankind, which inherited the effects of Adam & Eve's fall from God's grace.  Dei Verbum proclaims, "After the fall God's promise of salvation aroused the hope of being saved through the patriarchs, and after them through Moses and the prophets."  (DV 3)  Thus, beginning from his promise to Eve of a predestined victory and conquest over evil by a God-Anointed Son of a prefigured and pure second Eve: the proto-evangelion, (Genesis 3:15) God then called and gathered to himself through Moses the chosen people, the Jewish people.  As his chosen people, whose cry for deliverance from their slavery to the Egyptians has reached to the high heavens, God, through Moses, delivered them out of Egypt into their Promised Land, where they could worship Him, who is their God.  Between God and the Israelites was, thus, forged his Covenant with his chosen people.  "I am their God; and they are my people", were the words of Yahweh to the Israelites. (Deut. 7:6)  Hence, was proclaimed the Decalogue: the Ten Commandments of God for the Israelites.  Chief of these commandments was that the Israelites were to worship Yahweh with their whole heart, mind, soul, and body; and that they shall not have any other gods before Him.  (Deut. 6:5)  Yet by similar count, like Adam and Eve, the Jewish People turned their backs to God.  Like Adam and Eve, the Jews broke God's special predilection.  Yet in the fullness of time within and according to Divine predestination, and because of God's infinite benevolence and forbearing love, notwithstanding repeated betrayal by the Israelites of God's reaching out to them through "the Patriarchs, Moses, & the prophets", God, finally, sent His only begotten Son.  His first mission was, once and for all, to bring back to the Father, the lost Jewish People.  But this time, too, the heavenly Father now revealed himself, appropriately, being the God not only of the Jewish People, but universally of all people of all races, and of all generations.  He now legitimately proclaims himself, who created man, the God of all mankind.  His covenant with the Jewish people was actually the precursor to his intended greater covenant, now, with all human beings that He has created.  His covenant with the Israelites was a prefigurement of his New Covenant with ALL who have descended from Adam and Eve, namely all of mankind.  Then, their having all been borne ultimately from Adam & eve, the very first parents of the entire human race --, they, along with the Jews, thus, had also become inheritors of the curse of original sin.  And as God had promised of a new Eve in place of the Old Eve; so that all the children of this new Eve, both the Jews and all the Gentiles, are restored back through her Son, who was the Son of God, to the destined re-union of all of mankind with God.  Hence, our rejoicing up top our treatment here of this topic about Christ, and about the Heavenly Father and the Holy Spirit re: the Triune God's special eternally planned loving and saving of mankind, of all of mankind: both the Jews early on, and the entire human race of the whole world through all generations.

Now, in proclaiming the Kingdom of God on earth, it is of prime importance that it be made known first off that Christ's establishing of his Kingdom is predicated on the fulfilling by, in, and through Himself the eternal will of the Father to set the prime reason for Jesus' coming down from the Father to mankind.  Fundamentally, thus, it is essential that we early on touch on Revelation's integrated meaning of Christ's Incarnation, Redemption, and eventual 2nd Coming in the light of Christ's being the Son of God, begotten, sent, and anointed by God the Father to become the Son of Man by the working of the Holy Spirit with the instrumentality of a pre-destined woman, Mother of this Son of God.  (Also, now, why are redemption, incarnation, and the parousia indispensable aspects of the mystery that is Christ?)  Ray Helgeson, Final question pertaining to our Chapter One topic.    

(Redemption, Incarnation, Parousia, indispensable aspects of Christ’s Mystery)

What is the mystery of Christ?  Or, “who do they say, ‘I am’?”  Peter, the would be head of Christ’s followers, declared as inspired by God, “You are the Son of the living God, the Christ!”  First off, we are asked to believe that this Jesus was from God, was God.  But as Jesus, identified by Peter to be God, was there before or among the disciples live in person, communicating with them in fellowship like any other man, a living physical person; he surely was revealing himself both God and man.  And he confirmed this by telling all he and God the Father are one, and also how he exists way before Abraham existed.  The witnesses testified about his kind of person, of his teachings, and of all his works, specially his deeds of miracles, including the raising of the dead, Lazarus, to life.  On top of these, the Father, Himself confirmed this when He said during Jesus’ baptism, “This is my beloved Son, in whom I am well pleased.” (Matthew 4:17) Then on the Transfiguration Mountain, the Father again confirmed Jesus when He commanded Jesus disciples, “Listen to him!” (Luke 9:35) 

What is Christ’s purpose as God-Man?  He said, "I came to do the will of my Father". (John 8:46-50)  What was the will of the Father?  To fulfill his proto-evangelion promise that He has not abandoned the sinned human race, that He has willed most importantly precisely through the Son, whom He sent down, to save them from their sins, and to bring them back the divine life they lost: their union with God.  For God chose to reveal himself, "... and to make known to us the hidden purpose of his will... (So that)... man might have access to the Father and come to share in the divine nature".  From John 17:3, the Gospel states: "Father ... this is eternal life that they may know you, the one true God, and Jesus Christ, whom you have sent."

How did the Father figure to realize all these?  Through Jesus, his only begotten Son, thus, the God-man, specifically through Jesus’ Paschal Mystery events: passion, death, resurrection, and ascension to heaven, men are to be saved, to be forgiven of their sins, to be healed of all their infirmities – both human & spiritual, and to enjoy their restored union with God, beginning with the life in sanctifying grace on earth up to both their heavenly reward, and their eschatological resurrection, body and soul in the End-Times for the glorification of all of God’s Truth, Justice, and Perfection.

How are all the above to be understood to be most justifiably and believably real with respect to the reality of man's salvation?  They are real precisely because of Jesus’ one being as God-Man, because of his having two natures within his one Person.  As God out of his Divine Essence, he naturally emits and shares supernatural life to sanctified human beings who are in communion with him. And as man, he is in complete unity with such sanctified men by his compassionate grace. Hence, precisely as God-man, he is both able by himself to heal them of their human imperfections and by essential human solidarity assume within himself men’s humanity.  This is how Jesus Christ is the only ONE MEDIATOR of sinful men to the Holy God.  For Jesus told his disciples, "I am the way, the truth, and the life; no one comes to the Father but by me". (John 14:5)

After having presented the foundational aspect of the announcement or proclamation of the Good News of Christ, which consists in God the Son's coming down to bring back to the Father mankind or his people on earth that were long separated from Him, we could move on now to the purpose aspect of his coming, namely the proclamation of the kingdom of heaven on earth, or the founding and institutionalization of this ecclesial community of the people of God, which is called the Church, by this Son of God, our Lord Jesus Christ. 

What, then, is this Mystery, the Church, what is this Kingdom of God established by Christ on earth?

To begin with, what is the Church? How did it originate? Exactly what is its essence; or what constitutes its life? The Catechism of the Catholic Church, as stated in the referred to pages below, point out the obvious: the Church like any aggregate of people is an organization of people of religion. We could add another obvious element here: it’s a (society with very imperfect members, albeit sinful members. In addition, we could likewise easily relegate perception of the Church in terms of its hierarchical organization, or in terms of its many meeting or fellowship venue edifices. But the Catechism and the teachings of the Church on the Church tell us there is more to the ‘Church’ than these physical or earthly appearances of the Church.

In the first place, the idea and the plan of the Church began ‘in the heart of the Father’. (CCC Par. 759)  Initially when he created men, he had in all eternity, the will to have a gathering of people he could call his own people. The Israelites were his first chosen people. But upon his Son’s work of Incarnation and Redemption of the entire universal and generational race of sinful people, he had envisioned a new people under a new covenant, the community of believers in the Savior He sent them, his Son, Jesus the Anointed One.

Now, Jesus – the Father’s sent Savior of mankind, set himself this work and mission of gathering this New People of God.

He began with the forming of his 12 Apostles, then along with continuing to initially gather back the Jewish people to believe in him, Jesus, during his Public life of ministry, during the Last Supper & on his other post-resurrection appearances to his Apostles, up to the moment of the day of his Ascension to heaven, he preached about the beginning of the Kingdom of Heaven on earth, namely the reign of Christ within the hearts of all who believe. During the same time he inaugurated the Church, which is to subsist in the Catholic Church under the Apostles’ successors, the Roman Pontiffs. This Church, thus, he set up, whereby it is to continue to announce the Good News of Jesus, to continue to bear witness to the faith, to continue to make present the reality of Christ’s announced Kingdom of God on earth, and to continue to spread the mystery of the Communion in the Holy Trinity. The Lumen Gentium says the Church is to carry out the Father’s plan for the Church for which the Father sent the Son: to rise up men to share in His own divine life.

Thus, it shall be incumbent upon the Church that Church members be founded upon the life-giving truth and reality of the Holy Trinity. It shall live on the love of the Father, the very life of Christ, i.e. life of sanctifying grace, and with the inner presence & help of the Holy Spirit. Constituted by Christ’s graces into one people united with God and with one another, this community of the New People of God is to become the Mystical Body of Christ, animated and kept freshly young by the Holy Spirit, which is to be its ‘soul’ and principle of unity.

And so this is the basis of the truth and being of the Church: the re-establishing of God's Covenant between God and his New People in his Son, Jesus Christ.  By the believers' faith in Jesus Christ, i.e. by their embrace of Christ's paschal mystery of passion, death, resurrection, ascension back into heaven by the right hand of the Father, and his eventual & culminating return in Judgment Time, they get to be by grace and by adoption 'sons' with the Father per the Son ship of His Son, Jesus Christ and heirs of the Father's Kingdom. (CCC Par. 444)   In other words, whereas after the fall of their earthly father, Adam, and after generations of 'spiritual death', through the Son of God believing men and women get to receive their 'new life' of the Spirit in Christ, and thus, by his grace, become adopted "children of God".  These are the same People of God, who have arisen as the 'new people of God', and who identify with the Church established by Christ on earth.  In our later chapters on this mission series of this Balik Sa Panginoon -- (Back to the Lord) -- Site we elaborate about the nature, essence, founding, and growth of the Church.  On this early stage of our mission series we endeavor to show the fundamental connection between the whole mystery of Christ and the mystical mystery called the Church.  Altogether, our aim to present Christ's announcement and proclamation of his Kingdom of heaven on earth essentially belong and inescapably integrate the two mysteries and realities of Christ, the Son of God-Son of Man, and of the Church, which he founded and which he continues to sustain through man's journey on earth up to its eschatological culmination in the final communion of the Saints with Christ upon his 2nd Coming in the End-Times.

Thus, when Christ redeemed the world He created the beginning of the new earth. From sinful men and women the Saints have been made holy, i.e. sanctified and purified by Christ's sacrificial life, death and resurrection. With Christ as the Head the pioneer holy ones, the Saints, together   with the Angels of Heaven became the milestone beginning of the Church, the body of Christ, the start of the Kingdom of God on earth. Exactly, therefore, those previously men and women of sins were changed into men and women of virtues through Christ's graces, and made possible Christ's founding of the Kingdom of God on earth.

But in order for this Kingdom to flourish, for the Church to grow more generations of mankind within time and history until judgment day must believe and follow Christ. Mankind shall have to continue to accept memberships by conversion and grace with the Church of Jesus Christ.

And Christ taught and showed the way how to grow His Church. Foremost of the way was for men to deny themselves, take up their crosses daily, and follow Him all the way to the point of uniting with Christ by dying and living with Him sacrificially. In Calvary the Lord broke his body and shed his blood to atone God's justice while at the same time he produced "Heavenly Manna", (The Eucharist), to feed and revive the Saints into His New Life, the Life of Grace. Likewise, the Saints, e.g. the Apostles and the first martyred Christians received of the Divine nourishment by their "communal breaking of the bread"/the Eucharistic celebrations, and at the same time offered themselves up by their martyrdom-like sacrificing of their lives as oblations united with Christ. They serve as the first fruits of Christ's Church, and constituted the first memberships in the beginning Kingdom of God. Together Christ and these initial citizens of the Kingdom of God become parts of the atonement to the Father; and have become bearers of the graces from the Holy Spirit so the Church may continue to build, grow, and last non-stop. 

Jesus Christ, the bread of life for the Church

So that Yahweh’s chosen people get to survive living in the desert, he gave them manna from heaven. In these culminating times, with the coming to the world of the Son of God, God's New People, as they journey in the 'desert' of life, receive the true and real food and sustenance for their restored and new divine life: the Body and Blood of the Lord Jesus Christ, the body, blood, soul, and divinity of this Son of God turned Son of Man.  And so, indeed, joy to the world again and again because even after Jesus went up to heaven, his natural repose and throne, he makes himself present again and again to every man and woman who unites with him by way of the loving embrace of or in the communion with the Eucharist.

John 6:53-54 "states  ...unless you eat the flesh & drink the blood of the Son  ...you won’t live." In the Eucharist, i.e. communion with the body and blood of Christ, Jesus was again being very unequivocal and real. He said unless we really and actually eat of his flesh and drink of his blood we shall not have his life everlasting. Jesus as a man understands the physicality of love consummation. Union between two lovers involves personal physical union. Similarly most knowing of the act of human union, the God-man, Jesus desires and demands that we actually unite with him completely personally in a physical and divine manner. And by the mysterious power of his words transforming the bread and the wine into his very body and blood he made it possible for him to become part of us when we receive the Eucharist, i.e. by Holy Communion. John 6:56 "If you eat my flesh and drink my blood you are ONE WITH ME, and I am ONE WITH YOU."

This is the testimony of Jesus' real presence on earth with us after He has left us. This fact affords all men great opportunities of really being united with Christ right here on earth before the eternal heaven bliss with God! This is Heaven on earth! Through the most elevated manner of interpersonal love union, in the Eucharist every communicant becomes one with the Divine Reality. And as each one becomes one with Christ, each together with Christ becomes one with all others as one body with Christ. This characterizes the unitive aspect of the faithful through the Eucharist. With the act of receiving communion every human being is in a state of heaven. This is the form par excellence of God's Kingdom amidst this sinful and imperfect world. The communities of earthly believers of each generation are embodied precisely as communities by the devotion to and reception of the body and blood of Christ. They comprise God's Kingdom in time and space. These Eucharistic devoted believing churches are the Kingdom of God within the world. It is the Kingdom opposed and super interposed against the Kingdom of this world. . Such communities of every generation and of every nation front themselves as the New Cities of God in the world. Saint Augustine introduced the concept of the divided city, or the concept of two cities, The City of this World versus The City of God, or The Kingdom of the World against The Kingdom of God on earth.  (This continues over to the full treatment on the Eucharist...)

ANOTHER WAY THE HOLY SPIRIT INCORPORATES/UNITES OTHER BELIEVERS INTO GOD'S EMBRACE

Some members-citizens of the City of God are those, who although sharing the Christian mark of baptism into the fold of God's faithful on earth yet have not begun to enjoy the unitive experience of relationship with the God-Emmanuel. There are our brothers and sisters in the Christian faith who have not received the gift of the Eucharist. They have, however, been incorporated into membership in the City of God community via their illuminative "union" or contemplation of the truthfulness of God. They fully appreciate the "knowledge" aspect of the God made man. They manifest their discipleship to Christ by their proclamation of the Lord as the Word come down from the Father. They, indeed, recognize in Jesus the image and the nature of the God-head come down to earth. They accept Jesus as the revelation of the Transcendent God of Heaven. Somehow they acknowledge in his person the love of the Father for mankind. But their expression of a welcome and acceptance of the faith consist more in terms of the fullest rationalistic understanding and testimony to the Divine truths of the faith. Their witness to God consists in proclaiming God's teachings. Their particularly absolute belief in the Bible is the fundamental basis of their faith. God's revelation is the spoken words of God as they believe to be found only in the Bible. Their zeal for God, however, is demonstrated by their zeal for the words of God.

From both the unitive and illuminative characteristics of this City of God radiate and emanate explosions of God's graces amidst these holy men and women of the world. They are indeed an unmistakable presence of God in the world. They are the light of the world; they are the salt of the earth. They conquer the world's darkness of ignorance and misunderstanding. They preserve the world's vestiges of sanity, and unity, and progress.

But nowhere are the explosions of these Eucharistic graces manifested as in the devoted loving family sub-communities of such City of God. The reality of the existence of God's love is exactly demonstrated proof positive by every faithful, fervent, and productive union between a husband and a wife blessed in sacred matrimony by God, by the Church. Intrinsically between the loving couple is the Spirit power of oneness and self-giving that bears all kinds of fruit including physical offspring and many spiritual offspring within and around the couple's immediate family, clan, and relations, whether by blood or by friendship or by political affinities, e.g. their immediate village or town, nationally or even globally. Here’s thus, one manifestation of one real explosion of graces.

Through the illuminative gifts of the members of the City of God, these Christian communities of God enjoy the vital help and support of guidance and intellectual strength derived from the devotedness and fidelity to the words of God. But with the unitive characteristic of the City of God, this Kingdom of God on earth, or its communities of believers are anchored in the very foundation of the total Person of Christ: the Word himself in his very body and blood, and Divinity.

Per the Unitive and Illuminative ways, all members of the City of God, also called pilgrims on the way to Heaven, mark themselves out as the holy people of God distinct and separate from the people of the world or the City of the World.

Some attention to the basic community unit within the larger community aggregate the Church: the human family. 

The Christian families, whether blessed via the unitive or illuminative way, or completely via both ways, the Christian families are the marginal units of the City of God. Pope John Paul II writes: "In our times, it is essential to deepen everyone's personal commitment to helping enrich this primary and vital cell of society. It should not be forgotten, in the general planning of ecclesial activities, that the family is the first and principal path of the Church. Awareness of its central value for evangelization must imbue the whole structure of diocesan pastoral care_... Familiaris consortio (the Pope's encyclical on the family) insists most particularly on the rights of the family for which it is as it were a Magna Charta."

The Christian families please God for heeding His admonition to use the family as the initial springboard to glorify God. Christian families become the building blocks of the greater communities of believers and children of God. As families they insure the beginning of the faith in their children. As families together forming larger communities with other families they insure to safeguard the faith passed on from ancestors through generations; and thus insures the continuity and unity among the people of God in pilgrimage.

Pope John Paul II stated: "As everyone knows, wherever the Church has been unable to carry out her usual work of evangelization, it has frequently been families that have preserved and maintained the faith, passing it on to the new generations. This function proper to the family as the first teacher of its new members expresses the true vocation and mission of Christian parents, whose primary responsibility involves their children's human and religious formation."

But precisely because of the unitive or illuminative gifts of these communities of believing Christian families, namely its gifts of love and understanding, pardon and personal repentance for sins, unity and community building, selflessness and mutual generosities through the graces of the Holy Spirit the survival and prevalence of the City of God among men is ascertained. Through each and all member families of the communities under the City of God the reign of God's peace is made real.  But at its most base identification, this kingdom of God rests upon every single heart and soul that is in accord with the will of the heavenly Father.  This kingdom of God on earth is the body of souls or the body of hearts which receives the gift of peace endowed upon individuals of good will in every corner of the world at every moment of time as inspired, blessed, and sustained by the Holy Spirit of Christ.

And so while we anchor the life of this Kingdom of God on Christ's Eucharistic & Paschal reality, and while we assert universal incorporating among believers per the Word revelation in Jesus himself and his truth teachings, as typified in the total Catholic memberships of all believers beginning from the human race base of the domestic families, we recapitulate the summed-up characterization of the Kingdom People of God the way we recapitulated who fit the Lord's standard of holiness, accordingly as defined in that Chapter on the Kingdom of God as ultimately characterized by the holiness of this Body of Christ, the Church. 

A recapping on the chapter:

Like we state there, we are saying we can and shall arrive as God's people if we obey God’s commandment for us according as most meaningfully fulfilled on us, God's human creatures per our following the path revealed & taught, shown & demonstrated, and enabled for us by our Lord Jesus Christ through the grace from the Holy Spirit. It consists, thus, in our faithfully uniting and abiding by him, who is our Way, Truth, and Life. Through moments of weakness & struggles, tests & temptations, doubts & lapses of our free will, in other words in moments of real and humanly insurmountable life crosses the following should be our Christian mind-set. We are to ever remind ourselves in real leap of faith initially to accept the crosses sent our way as our loving sacrificial atonement to the Father through and with Christ. We are to ever watch ourselves in sleep and in waking moments against the lurking lions/demons out there to devour our faith & trust in God and against these evil spirits’ overwhelming deceptions & lies that would confound us away from fidelity to God’s truths. And finally we are never ever to allow us to be swindled at jeopardizing or risking our new life of grace, the life which is love or service oriented, so preciously gained for us by the blood and wounds of the God-Man, Jesus Christ.

And with this Kingdom of Christ set up on the hill as a beacon light, and steadfastly serving against all evil influences & deceptions as the preserving salt of the earth, its destiny, thus, is to make manifest by faith this power of grace as successfully working in the midst of the world and worldliness in a manner incognito, hidden, quite invisible, or unseen. Altogether this is being made to happen most powerfully and victoriously through Christ and the Spirit. 

Our final repeat last word: Christians have the mind-set that tasks and even plain need will many times be beyond them but never beyond God's providence. For Jesus has already offered himself as our 'yoke-full panacea' and more in everything according to the Divine plan of God. Ever mark St Paul's words: when we're truly weak we are always made strong in Jesus Christ through the Spirit. So did/do testify the Saints. 

We should and could always begin to state with total conviction and excitement that since the Coming of the Savior Jesus Christ and because of his coming there have always been the un-encompassing and incomprehensible explosions of his graces by the Spirit. The scope of these marvels from the standpoint of Christ will only be fully made known during his Second Coming at the Day of Judgment. But the manifestations and perceptions of the present glorious working of grace could already confound us here and now through bits and pieces, as well as through great outpouring on occasions in the lives of the saints on earth of the past and of the present.

But, talking of and about grace, that we are unceasingly prayerfully plugged to the Spirit of the Lord, most humbly and obediently manifest precisely by grace the reality of God’s presence, i.e. his non-stop intervention for, and deliverance of each of us, individual men or women, who fully trust in God.  By this is made present through Christ the Kingdom of God in the People of God from generation through generations until the end of the world when the Lord shall have come back once and for all.

The easiest and the simplest perception of, and a way of experiencing God's Kingdom with us is by way of our uniting with the Holy Family beginning on Christmas Day up to every single day of the year until the next Christmas.  We do so primarily per often reception of the Baby Jesus in the Eucharist, per daily Rosary, per frequent ejaculation prayer, St. Joseph protect our families, and per our prayers assisted effortful living of our faith within our own families.  Having done so, our larger and more complicated witnessing of the faith to the whole world within the Church will come by so much more realizable and ever full of hope. 

Unang Kabanata: Kaharian na Inihayag ni Kristo sa Lupa

Anong Kagalakan sa Mundo, Dumating ang Ating Tagapagligtas!

Isang pangunang Salita dito sa Unang Kabanata 

   "Magsisi! Ang kaharian ng Diyos ay narito Na!"

 Mula sa Isaias 40:35, ay sinabi, "Isang boses ang sumisigaw sa ilang", sa disyerto: "Ihanda ang daan ng Panginoon; Gumawa ng tuwid na isang daan para sa Diyos! "

  Pagkatapos, sa katunayan, mula sa disyerto, kung saan si Juan na anak ni Zacarias, at ipinanganak sa katandaan ng Zacarias at Elizabeth, ay nanirahan sa disyerto mula sa mga halamang gamot at pulot, na nag -iisa at sa ilalim ng mga elemento ng disyerto, e.g. Hantad sa init ng araw at kasama-sama ng mga likas na hayop sa paligid niya, ngunit pamula ng disyerto siya ay nagmulang ipinahayag sa mga tao: "Ang Kaharian ng Diyos", sa katunayan, "ang Hari na Diyos, "ay narito na. Muli at muli pa, isinisigaw ni Juan sa mga tao na narito na ang kaharian ng Diyos, na narito na ang Hari. At dahil nga na dumating na ngayon, sinabi ni John sa mga tao, "Magsisi at magpabinyag kayo!" Sinabi niya sa kanila na maghanda upang tanggapin ang hari na maghuhugas ng kanilang mga kasalanan, na ihanda na ng mga tao ang kanilang mga puso upang matanggap ang Banal. Sinabi pa niya, "Hindi ako karapat -dapat na tanggalin ang tali ng kaniyang mga sandalyas sa kanyang mga paa." Unang-una ay tiniyak Niya sa mga tao na hindi Siya mismo ang "Kristo", ang hinihintay na Mesiyas, ang hinihintay na Hari ng mga Hudyo; ngunit ipinadala siya sa kanila Niya upang mabinyagan ang mga tao sa tubig: upang sabihin at hilingin sa mga tao na tanggapin at alisin sa kanilang mga sarili ang ibat ibang paggawa ng mga kasalanan samantalang sila ay nabinyagan at nalinis ng Kanyang Espiritu. Nang lumakad si Jesus patungo kay Juan, ipinahayag nga niya, "Masdan ang Kordero ng Diyos, na nag -aalis ng mga kasalanan ng mundo!" Pagkatapos tungkol kay Jesus ay nagpatotoo pa siya: "Nakita ko ang Espiritu na bumaba tulad ng isang kalapati mula sa kalangitan, at nanatili sa Kanya. At ang Isa, na nagpadala sa akin upang magbinyag sa tubig ay nagsabi sa akin: "Sa sinumang nakikita mong binabaan ng Espiritu at pinanatilihan Nito, Siya mismo, ang magbibinyag sa tulong ng Banal na Espiritu. Pagkatapos ay sinabi niya, "Ngayon ay nakita ko at pinatunayan na Siya ang Anak ng Diyos!"

Tunay na kasayahan ng Mundo! Dumating ang ating Panginoon! Binigyan ng ligaya ang mundo sapagkat ang Diyos ay nanaog dito sa mundo, hindi lamang upang dumaan kundi upang maging ka-isa at kasama ng tao. Dumating ang Diyos upang maitaguyod ang Kanyang Kaharian sa kalooban ng tao. Dahil sa Anak ng Diyos na naging tao, at sa pamamagitan ng Anak natalaga ang tao upang maging ampon ng Diyos; at sa pagiging mga inampong tao ay napabilang na "mga anak" at naging kapwa anak ng “Anak” ng Diyos.  Nagtungo ito sa naging kasaysayan ng tao na maka-angat at matanggap sa katastasang kaharian na iniwala ng tao nuong inilaan  ito sa kaniya nang siya’y nilikha ng Diyos. Ang pribilehiyo na ibinigay sa kaniya, sa tao, ng likhain siya ng Diyos ay ang pagigng espesyal na nilalang na higit pa sa lahat ng nilalang sa mundo. Nang mangyari ang Misteryo Paskual kung kailan o kung saan namatay at nagbangon mula sa kamatayan si Kristo para sa tao, ang nagkasalang tao ay muling naging mga anak ng Diyos. Ang buong sangkatauhan o kalahatan ng tao na muling tumanggap sa Diyos ay ginawang pinakamalapit na nilalang ng Diyos, na marahil higit pang malapit sa Diyos kaysa sa mga regular na anghel. Di ba pakundangang lubhang kasiyahan ng tao ang pribilehiyo at katangi-tanging kalooban ng Diyos na makatanggap ng Katawan, Dugo, at ang buong persona ng Anak ng Diyos sa Eukaristiya? Ito ay isang misteryo ng sambayanan ng Diyos dito sa mundo; ito ang misteryo ng Katawang Mistiko ni Kristo: ang Simbahan Ni Kristo. Ngunit bago pa natin lubhang unawain itong ipinahayag na misteryo ng Simbahan ng Diyos, (ang Simbahan ni Kristo), kinakailangan munang maunawaan natin ang lalong malaking misteryo: ang pinakamataas at pangunahing misteryo, - ang Misteryo mismo ni Kristo. At gayon pa man, bago pa rin unawain ang ganap na pag-angkat sa tao ng Diyos upang pangibabawan nila ang lahat ng ibang nilalang ng Diyos sa buong kalikhaan, lalong mahalaga na unawain at tahakang kilalanin ng tao ang Diyos sa pamamagitan ng pananampalataya at maluwalhatiang pag-aalam tungkol sa Kaniya dahilan ito ang loob Niya: ninais Niya at nilayon na pairalin ang tao para sa Kaniya.

Ang Misteryo ng Diyos, Niyang "Ako Ay ang Ako!"

Pamula sa kawalang-hanggan, sinimulan ng Diyos na tawagin ang tao at ipaalam sa kanila na silang tao ay Kanya at para sa Kaniya; at nang bumuo Siya ng isang tipan sa kanila, gumawa Siya ng mga espesyal na pabor para sa kanila upang ipaalam sa kanila na pinili Niya sila bilang kanyang tinatanging bayan. Sa pamamagitan ni Moises, na hinirang ng Diyos bilang kanilang tagapamagitan at kanilang pinuno, ay ganuon ngang hiniling sa Diyos ng mga Israelita na malaman nila kung sino Siya; na sa unang pagkakataon ay nagpakita kay Moises bilang  isang ‘nagniningas na munting puno’.  Kung gayun, ipina-kilala nga ng Diyos ang Kanyang Sarili sa kanila sa pamamagitan ni Moises na Siya ay ang "Ako Na Siyang Umiiral!" (Ex. 3:14) Sa gayon, nakilala Siya ng mga Israelita bilang “Yaweh”, ang salitang nangangahulugan ng pangalang: "Ako ay ang Ako", o ang salitang katumbas na nangangahulugan ng Isang Umiiral na walang hanggan at ganap sa pag-iral. Samakatuwid, siya ay naging 'Yaweh' sa mga Israelita. Sa simula pa lang, sa gayon sinimulan ng Diyos na ipahayag ang kanyang walang hanggang pagnanais sa pagibig ng tao sa Diyos o sa Sarili ng Diyos. Nilikha niya ang tao at nilayong bigyan Niya sina Adan at Eva ng “Buhay ng Nagpabanal”: ng Buhay sa Biyaya o ng “Banal na Buhay sa Diyos”, na kung ano nga ay ung dating buhay nina Adan at Eva bago nangyari ang kanilang 'pagkahulog'. Kung kayat nuong pasimula, sina Adan at Eba ay nagtaglay  na ng sobrenatural/”higit-sa-natural” na bigay na mga kakayanan.  Ang katuturan nitong espesyal na uri ng kanilang pag-iral nuong una ay ang pagkabigay sa kanila ng banal na mga katangiang iniregalo ng Diyos sa tao kung papaanong sila ay naging mapalad na hindi magkasakit o ni hindi maaring mamatay. Bukod diyan, sa kanila ay ibinigay din ang karagdagang espesyal na pribilehiyo ng pagiging kaisa o pagiging kaibigan ng Diyos, kung saan sina Adan at Eva ay pinagtamasa ng Diyos ng tigib na kapayapaan (sapagkat kaisa o kasama-sama sila ng Diyos);  at ito na rin ang nagagawa sa kanilang sari-arili sa pagiging mapayapa sa bawat isa nilang kalooban.  Subalit ang lahat nilang mga espesyal na mga regalong ito, kasama na ang tinanggap na pribelehiyong pagiging ka-isa ng Diyos, ay lahatang  pinawalan nila nang mahulog sila at ng tuluyang napalayo sa Diyos dahilan sa kanilang kasalanan.)  Gayunpaman, sila o ang buong sangkatauhan ay hindi tuluyang pinabayaan ng Diyos. Bagaman,  namana nga ng buong sangkatauhan ang mga epekto ng pagkahulog o pagkalayo nina Adan at Eba mula sa biyaya ng Diyos. Ipinapahayag sa dokumentung Dei Verbum na "Pagkatapos ng pagkahulog nina Adan at Eba, nagpangako ang Diyos ng kaligtasan o katubusan mula sa ‘pagkahulog’ at sa ganitoy napukaw ang pag-asa ng tao na maligtas sila, panimula sa pamamagitan ng mga patriarka, at pagkatapos nila, sa pamamagitan ni Moises at ng mga propeta." (DV 3) Kaya, simula ng ipinangako ng Diyos kay Eva ang nakatadhanang tinukoy na pagtatagumpay at pagsakop sa kasamaan sa pamamagitan ng Isang Hinirang at itinadhanang Anak ng Diyos at sa tulong rin ng isang mangangatawan at dalisay na pangalawang Eva: (yung tinatawag na proto-ebanghelisasyon/pangunang magandang balita ng Diyos), (Genesis 3:15) pinangyari ng Diyos na, pagkaraay, tawagin, tipunin, at hirangin bilang Kaniyang piniling bayan sa pamamagitan ni Moises silang mga Hudyo. At bilang Kanyang Piniling Bayan, samantalang dininig ng Diyos ang mangiyak-ngiyak na sigaw ng mga Israelita sa paglaya mula sa kanilang pagkaka-alipin sa mga taga-Ehipto na umabot sa Kataastasang Kalangitan, iniluwas ng Diyos sa pamamagitan ni Moises sila mula Ehipto tungo sa kanilang “Lupang Pangako”, kung saan marapat na sambahin nilang nakalayang mga Israelita ang kanilang Tagapagligtas na Diyos-Yaweh.  Sa pagitan ng Diyos at ng mga Israelita, kung gayon, ay nagkaroon ng pakikipagtipan ang Diyos sa Kanyang piniling bayan.  At sinabi ni Yaweh sa mga Israelita: "Ako ang kanilang Diyos; at sila ang aking bayan".  (Deut. 7: 6) Kaya’t, inihatid ng Diyos sa pamamagitan ni Moises sa mga Israelita ang Kaniyang Dekalogo: ang Sampung Utos ng Diyos para sa mga Israelita. Pinakamahalaga sa mga utos na ito ang marapat nilang pagsamba sa kanilang Diyos-Yaweh nang buong puso, isip, kaluluwa, at katawan; at na wala silang sasambahahing ibang diyos kaysa sa Kaniya. (Deut. 6: 5) Ngunit tulad ng nangyari kina Adan at Eva, ang mga Taong Hudyo ay tumalikod sa Diyos. Tulad ng ginawa nina Adan at Eba, sinira ng mga Hudyo ang espesyal na pagtatangi sa kanila ng Diyos. Gayon pa man sa kapupunan ng panahon, sa loob ng at alinsunod sa Banal na predestinasyon, at dahil na nga sa walang hanggang kabutihan at pag-ibig ng Diyos, sa kabila ng paulit-ulit na pagtataksil ng mga Israelita, lalong paulit-ulit na pinangko sila ng Diyos pamula nga sa pamamagitan ng mga patriarka, ni Moises, at ng mga sunod-sunod na mga propetang isinugo ng kanilang “Diyos-Yaweh".  At sa wakas, mismong bugtong na Anak ng Diyos ang Kaniyang ipinadala na pinaglaanan Niya ng misyon na unang-una ay maibalik at lubosang maibalik silang mga Hudyong humiwalay sa Kaniya.  Bagamam, gayundiy, ipinahayag ng May-ari ng Langit na Diyos Ama na bilang muling panimula na tunay lamang na kaangkop-angkop sa Kanyang Sariling Maibigin at Mapagpala na ipahayag Niya na Siyay Diyos hindi lamang ng mga Taong Hudyo kundi ng lahat ng kalahatang Sangkatauhan: ng lahat ng mga raza, mga henerasyon ng tao. 

Lehitimo lamang na inihayag Niya ang Kanyang Sarili na Siya ang Panginoong Lumalalang ng tao, ang Diyos ng lahat ng sangkatauhan. Ang Kaniyang Lumang Tipan sa mga Judiong mamamayan ay itinalaga niyang umpisa ng Kanyang inilaang pangunahin at higit na Bagong Tipan ngayon sa lahat ng nilikha Niyang tao. Ang kanyang Lumang Tipan sa mga Israelita ay ang unang paghuhugis ng kanyang Bagong Tipan sa LAHAT ng mga inapo nina Adan at Eba, o sa lahat ng sangkatauhan: lahat silang ipinanganak mula kay Adan at Eba, ang pinakaunang magulang ng buong lahi ng tao, na kasama ng mga Hudyo, ay nagmana rin, kung gayon, ng sumpa ng orihinal na kasalanan. At tulad ng ipinangako ng Diyos ang isang bagong Eba na kapalit ng Lumang Eva, upang ang lahat ng mga anak ng bagong Eba, silang mga Hudyo, kapwa ng lahat ng mga Hentil, ay maibalik sa pamamagitan ng kanyang Anak, na Anak ng Diyos, sa nakatakdang muling pagsasama-sama ng lahat ng sangkatauhan kasama ng Diyos. Sa madaling salita, ".. sa mga huling araw na ito ay nagsalita sa atin ang Diyos sa pamamagitan ng Kanyang Anak .." na tumupad ng pawang lahat ng naunang paghahayag sa pamamagitan ng ... tinupad Nitong Kanyang mga gawa at pagpapakilala nitong Kanyang Sarili ... sa salita at gawa … sa pamamagitan ng kanyang mga tanda at kababalaghan, ... ngunit lalo na sa pamamagitan ng kanyang kamatayan at maluwalhating pagkabuhay na maguli mula sa kamatayan... at sa panghuli upang "bawat tao ay maniwala, yakapin, at makiisa sa ipapadala Niyang Banal na  Espiritu ng katotohanan. (RH Class Lecture, Wk 4, Peter ..)

Ito ay, kung gayon, ang Mabuting Balita ni Jesucristo, ang katotohanan: ang katotohanan ng Kaniyang Pagkakatawang-tao, na sa diwa ay upang lubos na maipakita ang Diyos sa Persona ng Kanyang Anak na si Jesucristo bilang Kaniyang kalooban na Siya at ang kanyang mapagmahal na Sarili ay maipahayag sa tao sa pamamagitan ng kanyang Anak, na, na ipinaglihi ng Banal na Espiritu, na Siya ay Kaniyang ipinadala mula sa langit dito sa lupa, sa pamamagitan at sa loob ng misteryo ng Banal na Trinidad sa  Pagkakatawang-tao at Pagtubos ni Kristo ng lahat ng sangkatauhan sa lahat ng mga henerasyon hanggang sa Katapusan ng Panahon sa huling pagbalik ni Kristo sa pagtatapos ng kanyang gawain ng kaligtasan. "Tunay ng inibig ng Diyos ang sanlibutan kung kaya't ipinadala niya ang kanyang bugtong na Anak na sinumang naniniwala sa Kanya ay magkakaroon ng buhay na walang hanggan"(

John 3:16). At kung gayon, si Jesus, ang Anak ng Diyos ay parehong hinirang ng Ama at ng Banal na Espiritu na Siya’y maging Anak ng Tao habang nananatili Siya, at - sa pamamagitan ng banal na diwa, at kapalaran – ay tumutupad sa patuloy na pagiging Anak ng Diyos, lalo na sa bawat pagkakataong isinasagawa Niya lamang ang kalooban ng kanyang Ama. Sa gayon, ang hangaring ito ng kanyang pagparito ay paulit-ulit niyang ipinapangusap sa kanyang mga alagad: "Hindi ako naparito upang gawin ang aking kalooban kundi ang kalooban ng aking Ama." (Juan 8: 46-50)

Ngayon, sa pagpapahayag ng Kaharian ng Diyos sa mundo, pinakamahalagang maipakilala muna unang una na ang pagtatag ni Kristo ng kanyang Kaharian ay nakasalalay sa katuparan ng walang hanggang kalooban ng Ama sa  pamamagitan ng Kanyang Sarili upang itakda ang pangunahing dahilan ng pagbaba Niya mula sa Ama tungo sa sangkatauhan. Pangunahin, samakatuwid, na mahalagang maaga nating panghawakan ang pinagsama-samang kahulugan ng Apocalipsis, ng Pagkakatawang-tao, ng Katubusan, at panghuli nga. ng Ikalawang Pagdating ni Kristo bilang Anak ng Diyos: Siyang ipinanganak, ipinadala, at hinirang ng Diyos Ama upang maging Anak ng Tao sa isinagawa ng Banal na Espiritu sa tulong ng isang nauna nang nakatalagang babae, Ina ng Anak ng Diyos na ito. Samakatuwid, bakit kailangang-kailangan ng mga aspeto ng misteryo na si Cristo ang Pagtubos, Pagkakatawang-tao Niya, at ang Parousia? (Ray Helgeson, Pangwakas na Tanong sa Pagsubok)

Ang Pagtubos, Pagkakatawang-tao, Parousia, mga kailangang aspeto ng Misteryo ni Cristo:

Ano ang misteryo ni Cristo? O, "sino ang sinasabi nila na 'Ako'?" Si Peter, ang magiging pinun:o ng mga tagasunod ni Cristo, nagpahayag bilang inspirasyon ng Diyos, "Ikaw ang Anak ng buhay na Diyos, ang Cristo!" Ito ang ating unang katanungan upang maniwala tayo na si Jesus ay mula sa Diyos, na Siya ay Diyos. Ngunit samantalang si Jesus, na kinilala ni Pedro na Diyos, ay narito at naninirahang personal, nakikipag-usap sa kanilang mga alagad, at nakikisama tulad ng ibang tao, isang buhay na pisikal na tao,  tiyak na ipinapahayag niya ang kanyang sarili na kapwa Diyos at tao. At kinumpirma niya ito sa pamamagitan ng pagsasabi sa lahat na siya at ang Diyos Ama ay iisa, at kung paano siya umiiral na bago pa lumitaw si Abraham. Ang mga saksi ay nagpatotoo tungkol sa kanyang uri bilang tao, ng kanyang mga turo, at ng lahat ng kanyang mga gawa, lalo na ang kanyang mga ginawang mga himala, kasama na ang pagbuhay ng mga patay, kay Lazaro na Kaniyang binuhay. Higit sa lahat kinumpirma ng Ama sa Kanyang sarili nang sinabi niya noong bautismo ni Jesus, "Ito ang aking minamahal na Anak, na kinalulugdan Ko ng lubos." (Mateo 4:17) Pagkatapos sa bundok ng Transpigurasyon, muling kinumpirma ng Ama si Jesus nang Inutusan niya ang mga alagad ni Jesus, "Makinig kayo sa kanya!" (Lucas 9:35)

Ano ang layunin ni Kristo bilang Diyos-Tao? Sinabi niya, "naparito ako upang gawin ang kalooban ng aking Ama". (Juan 8: 46-50) Ano ang kalooban ng Ama: ang matupad ang kanyang proto-ebanghelisasyong pangako na hindi Niya pinabayaan ang makasalanang lahi, na pinakamahalaga Niyang nais sa pamamagitan ng Anak, na isinugo Niya, na iligtas sila mula sa kanilang mga kasalanan, at ibalik sa kanila ang banal na buhay na nawala sa kanila : ang kanilang pagkakaisa sa Diyos. Sapagkat pinili ng Diyos na ibunyag ang kanyang sarili, ".. at ipakilala sa atin ang nakatagong layunin ng kanyang kalooban .. (nang sa gayon) .. Ang tao ay maabot ang Diyos Ama, at upang makibahagi sa banal na kalikasan ". Mula sa Juan 17: 3, sinabi ng Ebanghelyo:" Ama ... ito ay buhay na walang hanggan, ang makilala Ka nila, ang tunay na Diyos, at si Jesucristo, na kung Sino ay ipinadala Mo."

Paano napagtanto ng Ama ang lahat ng ito? Sa pamamagitan ni Jesus, ang kanyang bugtong na Anak, sa gayon, ang Diyos-tao, partikular sa pamamagitan ng mga kaganapan ng Misteryo ng Paschal ni Jesus: ang paghihirap Niya, kamatayan, muling pagkabuhay, at pag-akyat sa langit, upang mga tao ay mailigtas, mapatawad sa kanilang mga kasalanan, at upang mapagaling sa lahat ng kanilang mga kahinaan - kapwa ng kanilang pagkatao at pagkaispiritwal, (i.e., bilang taong may katawan at kaluluwa), at upang tamasahin ang kanilang naibalik na pagkakaisa sa Diyos, na nagsisimula sa buhay na pagpabanal ng biyaya sa lupa, hanggang sa kapwa nila makalangit na gantimpala, at ang kanilang eschatological na pagkabuhay, katawan at kaluluwa sa End-Times para sa luwalhati sa lahat ng Katotohanan, Katarungan, at pagiging perpekto ng Diyos.

Paano nauunawaan ang lahat ng nabanggit sa itaas na pinaka makatwiran at pinaniniwalaan g totoo tungkol sa katotohanan ng kaligtasan ng tao? Totoong talaga ang mga ito dahil sa si Hesus ay iisa bilang Diyos-Tao, dahil sa mayruon Siyang ng dalawang kalikasan sa loob ng Kaniyang Sarili. Mula sa Kaniyang Banal na Katuturan bilang Diyos, natural siyang nagpapakita at naglalabas, at nagbabahagi ng sobrenatural na buhay upang mapabanal ang mga tao na makikipag-isa sa Kanya. At bilang tao, siya ay nasa kumpletong pagkakaisa sa gayong mga banal na tao sa pamamagitan ng kanyang maawaing biyaya. Samakatuwid, tiyak na bilang Diyos-tao, kapwa sa Kaniyang Sarili nanggagaling na pagalingin sila sa kanilang mga kadiliman bilang tao sa pamamagitan ng mahahalagang ipagkaka-isa ng tao ng buong sangkatauhan. Ito ay kung paano si Jesucristo ang nag-iisang Tagapamagitan ng mga makasalanang tao sa Banal na Diyos. Sapagkat sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad, "Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay; walang makakalapit sa Ama kundi sa pamamagitan ko". (Juan 14: 5)

Matapos maipakita ang pangunahing aspeto ng pag-anunsyo o pagpapahayag ng Mabuting Balita ni Cristo, na pinangyari sa pagbaba ng Diyos na Anak na ibalik ang sangkatauhan sa Ama, i.e. na maibalik sa Kaniya ang Kanyang mga tao sa mundo na matagal na nahiwalay sa Kanya, maaari tayong magpatuloy ngayon sa aspeto ng layunin ng kanyang pagparito, lalo na ang pagpapahayag Niya ng kaharian ng langit sa mundo, o ang pagtatatag ng pamantayang ito ng pamayanan ng bayan ng Diyos, na tinawag na Iglesia, sa pamamagitan ng Anak ng Diyos, ng ating Panginoong Jesucristo. .

Kung gayon, ano ang Misteryong ito, ang Simbahan?  Ano itong Kaharian ng Diyos na itinatag ni Kristo sa mundo?

Sa ating pagsisimula, ano ang Simbahan?  Paano ito nagmula?  Eksaktong ano ang kakanyahan nito; o ano ang bumubuo sa buhay nito? Ang Katesismo ng Simbahang Katoliko, tulad ng nakasaad sa tinutukoy na mga pahina sa ibaba, ay itinuro ng maliwanag na ang Simbahan, halintulad ng anumang pinagsama-samang mga tao, ay isang samahan ng mga tao ng relihiyon. Maaari tayong magdagdag ng isa pang malinaw na elemento dito: ito ay isang kalipunan na may di-sakdal na mga miyembro, kahit na mga makasalanang miyembro. Bilang karagdagan, madali tayong makakaligta sa pag-unawa ng Simbahan kung tutuntunin lamang natin ito bilang isang hiyerarkiyang organisasyon, o isa lamang na pinagkakapulungan o lugar ng pagsasama-sama ng maraming tao. Ngunit kapwa ang Katesimo ng Simbahan at mismong turo ng Simbahan, sa Simbahan ay masasabi sa atin na ito ay higit pa sa katuturan ng 'Iglesya' kaysa sa mga pisikal o makalupang nakikita natin sa Simbahan.

Una, ang ideya at plano ng Simbahan ay nagsimula 'sa puso ng Ama'. (CCC Par. 759) Noong una nang nilikha niya ang mga tao, mayroon siyang, sa lahat ng kawalang-hanggan, kalooban na mapagtipon ang mga tao na inibig Niyang tawaging Sariling Niyang mga tao.  Ang mga Israelita ay ang kanyang unang piniling tao.  Ngunit bilang magiging gawa na inilaan Niya sa Kanyang Anak na Magkatawang-tao at Maging Katubusan ng buong sangkatauhang lahi ng mga makasalanang tao, inisip Niya ang magkakaisang bagong tao sa ilalim ng Bagong Tipan, ang nakikipag-isang pamayanan ng mga maniniwala sa Tagapagligtas na ipinadala niya sa kanila: ang kanyang Hinirang na Anak, si Jesus.

Ngayon, si Jesus, ang ipinadalang Tagapagligtas ng sangkatauhan ng Ama, ay nagtakda ng Kanyang Sarili upang maisagawa  ito: ang Misyon ng pangangalap at pagpapanibago ng Tao upang muling maka-isa ng Diyos, tulad ng niloob ng Diyos Ama nuon pa mang una Niyang nilikha ang tao.

Nagsimula siya na bumuo ng kanyang 12 Mga Apostol; pagkatapos ay nagpatuloy na unang tipunin muli ang mga Judiong taong maniniwala sa kanya, kay Jesus.  At sa panahon ng kanyang ministeryong publikong buhay nuong “Huling Hapunan” at sa iba pang mga pagkakataon ipinahayag Niya na Siya'y muling mabubuhay matapos mamatay at kung kailan  Siya’y nagpakitang bumangon nga mula sa kamatayan sa Kanyang mga Apostol.  At hanggang sa sandali ng araw ng kanyang Pag-akyat sa langit, ipinangaral niya ang pagsisimula ng Kaharian ng Langit sa mundo: ang sinimulang paghahari ni Cristo sa loob ng mga puso ng lahat na naniniwala. Sa parehong oras pinasinaya niya ang Simbahan, na kung kailan ay tatawagagin itong na Simbahang Katoliko, na ipinailalim Niya kay Pedro at mga magiging mga kapalit ng mga Apostol sa hinaharap.  Ang Simbahang ito, kung gayon, itinayo niya, na kung ano ay siyang magpapatuloy na magpahayag ng Kaniyang Mabuting Balita bilang patuloy na magpatotoo sa pananampalataya, bilang patuloy na magpapakita ng katotohanan: ng inihayag na Bagong Kaharian ng Diyos sa mundo, at bilang patuloy na magkakalat ng misteryo ng Komunyon o Pagkakaisa ng mga naligtas sa Banal na Trinidad.  Sinabi ng Lumen Gentium na isasakatuparan ng Simbahan ang plano ng Ama para sa Simbahan kung papanong ipinadala ng Ama ang Anak upang pamuling mailuklok at maitaas silang mga tao sa pakikibahagi sa Kanyang sariling banal na buhay.

Sa gayon, marapat na itinalaga ang Simbahan na matatag upang ang lahat niyang mga miyembro ng Simbahan ay makapagbigay-buhay sa katotohanan ng Banal na Trinidad. Ito ay sa pamamagitan ng Buhay sa Pag-ibig ng Ama: ang mismong pagiging buhay kay Cristo.  Ibig sabihin na Siya ang buhay na nagpapabanal na biyaya ng bawat mananampalataya, at Siya rin ang panloob na presensya at tulong sa pamamagitan ng Banal na Espiritu ng Simbahan. Itinatag sa pamamagitan ng mga biyaya ni Kristo na silang tao na nakikipagkaisa sa Diyos at sa isa't isa bilang pamayanan ng Bagong mga Tao ng Diyos na maging Katawang Mistiko ni Kristo, (Mystical Body of Christ), na pinapasigla at pinapanatiling sariwa at bago ng Banal na Espiritu, na nagsisilbing 'kaluluwa' nito, at prinsipyo ng pagkakaisa nito.

At sa gayon ito ang batayan ng katotohanan at ng Simbahan: ang muling pagtatatag ng Tipan ng Diyos sa pagitan ng Diyos at ng Tao na kinatawan ng Bagong Tao, ng Kanyang Anak na si Jesucristo.  At sa pamamagitan ng pananampalataya ng mga mananampalataya kay Jesucristo, ibig sabihin, sa pamamagitan ng kanilang pagyakap sa Misteryo Paskuwal ni Kristo na binubuo ng Kaniyang paghihirap, kamatayan, muling pagkabuhay, pag-akyat pabalik sa langit sa kanan ng Ama, at sa Kanyang huli at wakas na pagbabalik sa Oras ng Paghuhukom, nakakatanggap sila ng biyaya bilang “inampong 'mga anak na tao' na nagiging kaisa na rin ng Ama bilang bawat anak sa Kanyang Anak, kay Jesucristo at samakatuwid ay naging tagapagmana ng Kaharian ng Ama. (CCC Par. 444) Sa madaling salita, samantalang pagkatapos ng pagkahulog ng kanilang pang-lupang ama, ni Adan, at pagkatapos ng mga henerasyon ng 'espirituwal na kamatayan' dahil sa patuloy na pagsasala, sa pamamagitan ng Anak ng Diyos ang lahat na naniwalang mga kalalakihan at kababaihan ay nakatanggap ng kanilang 'bagong buhay' sa Espiritu kay Cristo.  At sa gayon, sa pamamagitan ng biyaya ni Kristo ay naging mga inampong "anak na rin ng Diyos". Samakatuwid, bumangon ang 'bagong mga tao ng Diyos' at naging mga Bahagi ng  Simbahang itinatag ni Kristo sa mundo. Sa ating ibang mga kabanata tungkol sa seryeng ito ng ating sityo: Balik Sa Panginoon - (Bumalik sa Panginoon) ay ipapaliwanag natin ang tungkol sa kalikasan, kakanyahan, pagtataguyod, at paglago ng Simbahan. Sa maagang yugto ng ating Serye sa Misyon ng Kaligtasan Kay Kristo sisikapin nating ipakita ang pangunahing koneksyon sa pagitan ng buong misteryo ni Cristo at ang mistikong misteryo na tinatawag na Simbahan. Sama-sama, ang ating layunin na ipakita ang pag-aanunsyo at pagpapahayag ni Kristo ng kanyang Kaharian ng langit sa mundo.  Mahalaga itong pinagsamang dalawang hiwaga at katotohanan ni Cristo bilang “Anak ng Diyos na Anak rin ng Tao”, at bilang Katawang Mistiko: bilang Puno ng Simbahan, na itinatag Niya at kung ano ay ang patuloy na mananatili kaalinsabay ng paglalakbay ng tao sa mundo hanggang sa eskatolohiyang pagtatapos ng ng Mundo sa pangwakas na pakikipag-isa ng mga Banal kasama ni Kristo sa kanyang huling Pagdating sa Mundo.

Sa gayon, nang tinubos ni Kristo ang mundo nilikha niya ang simula ng bagong mundo. Mula sa mga makasalanang kalalakihan at kababaihan ay pinili ang mga naging banal, i.e. silang pinatawad at nilinis ng sakripisyo ni Kristo: ng kamatayan at pagkabuhay na muli ni Kristo. Kasama ni Kristo bilang Pangulo ng mga banal na mga tagapanguna rin: silang ginawang mga Banal, na nagging kasama ng mga Anghel ng Langit ay nagsilbing dakilang pagsisimula ng Simbahan, ng katawan ni Cristo; na ito ngang pagsisimula ng Kaharian ng Diyos sa mundo. Kung gayon, ang mga dating kalalakihan at kababaihan na makasalanan ay silang nagbagong mga kalalakihan at kababaihan sa pamamagitan ng mga biyaya ni Kristo, na nagpangyari ng pagtatatag ni Kristo ng Kaharian ng Diyos sa mundo.

Ngunit upang ang Kaharian na ito ay umunlad, para sa Iglesya na lumago ang maraming henerasyon ng sangkatauhan sa loob ng oras at kasaysayan hanggang sa araw ng paghuhukom ay dapat maniwala at sundin si Cristo. Ang tao ay kailangang magpatuloy na tumanggap ng mga miyembro sa pamamagitan ng pagbabalik sa biyaya kasama o sa loob ng Simbahan ni Jesucristo.

At itinuro at ipinakita ni Cristo ang paraan kung paano palaguin ang Kanyang Simbahan. Pangunahin ay ang daan ng pagtanggi ng mga tao sa kanilang sarili, pagpasan sa kanilang krus araw-araw, at pagsunod  sa Kaniya magpahanggang maging kaisa ni Kristo sa kanilang pagkamatay at, sa wakas ng panaho sa kanila ring pagkabuhay na kaisa at naging kasama na rin Niya sa Sakripisyo ng Kalbaryo. Sa Kalbaryo hinayaan ng Panginoon masugatan at makitil ang Kanyang Katawan at umagos at mabuhos ang Kanyang Dugo bilang kabayaran sa katarungan ng Diyos na sa ganuong pagkakataon na rin ay makapaghain Niya Siya bilang "Manna ng Langit: ang Eukaristiya" bilang pagkain at inumin sa ikabubuhay muli ng mga Banal sa Kanyang Bagong Buhay, sa Kaniyang Buhay sa Biyaya. Gayundin, ang mga Banal, hal. ang mga Apostol at lahat silang unang mga Kristiyano na masampalatayang tumanggap ng Banal na Pagkain sa pamamagitan ng kanilang muling "komunal na paghahati-hati ng tinapay" / ang kanilang Eukaristikong pagdiriwang, makaraang iwanan sila Ni Kristo nang umakyat Siyang pabalik sa Kaniyang Trono sa Langit, at kaugnay na rin ng kasunod nilang pag-alay ng kanilang sarili sa kani-kanilang ibat-ibang uri ng pagsasakripisyo, bilang katulad o kaisa ng pagsakripisyo ni Kristo na kung kailan, ay mapabilang sa mga unang mga “martir” ng Simbahan at mananampalatayang Kristiyano, dahilan kanilang ihihandog ang kanilang buhay na kaisa ng saripisyo ni Kristo sa Kalbaryo. Nagsisilbi silang mga unang bunga ng Simbahan ni Cristo, at bumuo ng mga unang miyembro sa simula ng Kaharian ng Diyos. Sama-sama, si Kristo at ang mga unang mamamayan ng Kaharian ng Diyos ay naging bahagi ng pagbabayad-sala sa Ama; at sila'y naging tagataglay ng mga biyaya mula sa Banal na Espiritu upang ang Simbahan ay makapagpatuloy sa kaniyang ganap na pagbuo, paglaki na walang tigil hanggang sa Katapusan ng Panahon.

Si Jesucristo, ang tinapay ng buhay para sa Simbahan.

Kaya't ang mga piniling tao ni Yaweh ay nakaligtas na nanirahan sa disyerto sapagkat binigyan Niya sila ng mana mula sa langit. Sa ngayong mga huling oras ng Mundo, at sa pagdating sa mundo ng Anak ng Diyos, ang Bagong Tao ng Diyos, habang naglalakbay sila sa 'disyerto' ng buhay, ay nakakatanggap ng tunay at totoong pagkain ng buhay na nagbabalik sa kanila ng panibagong Banal na Buhay: ang Katawan at Dugo ng Panginoong Jesucristo, ang katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ng Anak ng Diyos na naging Anak ng Tao.  Sa gayon, talagang ito ang ikapagsasaya ng mundo nang pamuli, pagkatapos Niyang bumaba sa lupa at pinagdaanan ang buong Misteryo Paskwal, Siya: si Hesus, ay sumampa sa langit, sa Kanyang likas na datihang upuan: sa Kaniyang Trono.  Pinapangyari Niya kung papanong ang kanyang sarili ay paulit-ulit na nakikipag-isa sa bawat mananampalatayang tao na nakikipag-isa sa Kanya sa pamamagitan ng mapagmahal na pagyakap ng tao o pakikipag-isa ng bawat tao sa Kaniyang Eukaristiya.

Sinasabi ng Juan 6: 53-54 "Kapag hindi ka kumain ng laman, at hindi ka uminom ng dugo… ng Anak hindi ka buhay." Sa Eukaristiya, ang pakikipag-isa sa katawan at dugo ni Cristo, si Hesus ay muling tumuturing kung sino ang tunay Niyang pinagkakalooban.  Dahilang mismong sinabi niya Kaniyang kondisyon upang maging kaisa Niya: na maliban kung talaga tayong kumakain ng kanyang laman at umiinom ng kanyang dugo ay hindi tayo makakatanggap ng buhay na walang hanggan.  Nauunawaan ni Jesus bilang isa ring tao ang pisikal ng pag-ibig.  Ang unyon sa pagitan ng dalawang nag-iibigan ay nagsasangkot ng personal na unyon. Katulad ng karaniwan nating pag-alam sa unyon ng tao, si Hesus, bilang Tao, lalot higit sapagkat Siya’y Diyos, ay nagnanais at humihiling sa ganapang pakikipag-isa sa tao sa pamamagitan ng ganap na personal at pisikal subalit Banal na paraan.  Sa pamamagitan ng makapangyarihang misteryo ng kanyang mga salita sa pagpapalit ng tinapay at alak sa kanyang mismong katawan at dugo ay nagawa Niya ang Kanyang sarili na mataggap o makapasok sa ating kaloob-loobang katawan at kaluluwa kung tumatanggap tayo ng Eukaristiya, i.e. ang Banal na Pakikipag-isa. Juan 6:56 "Kung kumakain ka ng aking laman at uminom ng aking dugo ikaw ay KAISA KO at AKO ay KAISA MO."

Ito ang patotoo na totoong kasama natin si Jesus sa mundo. Ang katotohanang ito ay nagkakaloob sa lahat ng tao ng tunay ng pakikipagkaisa kay Kristo dito mismo sa mundo bago sa panghuling walang hanggang langit na kaligayahan sa Diyos! Ito na rin nga ang Langit sa mundo! Sa pamamagitan ng pinakamataas na paraan ng interpersonal na unyon ng pag-ibig, sa Eukaristiya ang bawat komunikante ay nagiging kaisa ng Banal na Katotohanan. At habang ang bawat isa ay naging isa kay Cristo, ang bawat isa kasama ni Cristo ay nagiging kaisa ng lahat ng iba bilang kasama sa iisang katawan ni Cristo. Ipinapakilala dito ang tapat at tunay na pakikipag-isang aspeto sa pamamagitan ng Eukaristiya. Dahilan sa pakikipag-isang pagtanggap ng Eukaristiya at ng bawat isa sa pamamagitan ng Eukaristiya ang bawat nakipag-isang tao ay napapasa isang estado ng Kalangitan dito sa lupa. Ito ang pinakamagaling na porma, at katunayan narin, ng Kaharian ng Diyos sa gitna nitong makasalanang at di-sakdal na mundo. Ang mga pamayanan ng mga taga lupang mananampalataya ng bawat henerasyon ay itinakda nang wasto bilang pamayanan sa tulong ng debosyon at totoong pagtanggap ng katawan at dugo ni Cristo. Nagaganap sa kanila nang buong-buo ang Kaharian ng Diyos dito sa lupa at sa ngayon. Ang mga manampalataya ng Iglesya na tapat sa Eukaristiya ay ang nakakahigit na miyembro ng Kaharian ng Diyos dito sa mundo. Ito ang Kaharian na hindi kasundo, tutol subalit nakakapangibabaw laban sa Kaharian nitong mundong.  Ang ganitong mga pamayanan ng bawat henerasyon, at ng bawat bansa ay silang nangunguna bilang Bagong Bayan ng Diyos sa mundo. Ipinakilala ni Saint Augustine ang hinating konsepto ng dalawang bayan sa Mundo: ang Bayan ng Mundo at ang Bayan ng Diyos dito sa Mundo.  Ipinakilala din niya itong dalawang bayang ito na dalawang magkalabang bayan: Ang Bayan ng Mundo laban sa Bayan ng Diyos dito sa Mundo.

Mayruong ilang mga miyembro-mamamayan ng Bayan ng Diyos silang, bagaman nakakabahagi na sa Kristiyanong marka na ibinibigay sa pagbibinyag bilang ka-kampo na ng mga tapat ng Diyos sa mundo ay hindi pa nakapagsimulang tangkilikin ang hindi medaling ipaliwanag na karanasan ng pakikipag-ugnay sa Diyos-Emmanuel dito sa lupa: sila yang ating mga kapatid na Kristiyano sa pananampalataya na bagaman ay hindi pa tumatanggap ng regalo ng Eukaristiya. Gayunman, sila ay isinasama sa pagiging kasapi sa pamayanan ng Bayan ng Diyos sa pamamagitan ng kanilang maliwanag na "unyon" sa, o tapat na pagmumuni-muni at pagtanggap ng katotohanan ng Diyos, ng salita ng Diyos (ng Bibliya). Lubos nilang pinahahalagahan ang aspeto ng "kaalaman" na isa sa mga ibinigay ng Diyos sa ginawa Niyang tao: ang paggamit ng isip ng tao.  Ipinakita nila ang kanilang pagiging alagad kay Kristo sa pamamagitan ng kanilang pagpapahayag ng Panginoon bilang Salita na bumaba mula sa Ama. Sa katunayan, kinikilala nila si Jesus bilang imahe at ang natatanging ipinadalang pinuno ng Diyos na bumaba sa mundo. Tinatanggap nila si Jesus bilang isang tagapagpahayag ng Transendenteng Diyos ng Langit. Kahit papaano kinikilala nila sa kanyang persona bilang pag-ibig ng Ama para sa sangkatauhan. Ngunit ang kanilang pagpapahayag ng pagsang-ayon at pagtanggap sa pananampalataya ay higit na nilalaman ng kanilang buong-buong pangangatwiran ng pag-unawa at patotoo sa mga tuntunin ng Banal na katotohanan ng pananampalataya. Ang kanilang patotoo sa Diyos ay binubuo ng pagpapahayag ng mga itinuturo ng Diyos. Ang kanilang lubos na paniniwala sa Bibliya ay ang kanilang pangunahing batayan ng kanilang pananampalataya. Ang paghahayag ng Diyos bilang pagsasalita/ bilang “Salita ng Diyos” ay pinaniniwalaan nilang matatagpuan lamang sa Bibliya. Ang kanilang sigasig para sa Diyos, gayunpaman, ay kanilang ipinapakita sa pamamagitan ng kanilang kasigasigan para sa mga salita ng Diyos.

Bilang pinanggagalingan ng mapag-unawa at maliwanag na mga katangian ng Bayan ng Diyos, dito ay sumisikat at sumasabog na hindi maikakaila ang mga biyaya ng Diyos na tinatanggap at naipapakita ng mga banal na kalalakihan at kababaihan ng mundo. Tunay na sila ay isang hindi mapag-aalinlanganang presensya ng Diyos sa mundo. Sila nga ang nagsisilbing ilaw ng mundo at ang asin ng lupa. Nasasakop nila ang kadilimang nagbubunga ng kamangmangan at hindi pagkakaunawaan.  Pinapanatili nila ang pinakaburo ng kalusugan pang-isip ng mundo, at sa gayon, ng pagkakaisa at pag-unlad nito.

Ngunit bilang kabahagi ng mga malalaking pagsabog na idinudulot mga Biyayang Eukaristiko itong ipinahahayag na katulad ng mapagmahal na pamilya, ay isang maliit na kuponan ng pamayanan sa loob ng naturang Bansa ng Diyos. Sa katotohanan ang pag-ibig ng Diyos ay eksaktong naipapakita ang positibong katibayan sa bawat tapat, mabait, at produktibong unyon sa pagitan ng isang mag-asawa o ng isang mag-asawahang pinagpala ng sagradong kasal ng Diyos, ng Simbahan. Ang pinakaloob sa pagitan ng mapagmahal na mag-asawa ay ang kapangyarihan ng Espiritu na makapagisa at makapagbigayan ng sarili sa isat-isa na nagbubunga ng lahat ng uri ng prutas kasama na ang pisikal na supling/mga inaanak, at iba pang maraming espirituwal na pagsulong, bagaman, na pinangyayari sa loob at paligid ng agarang pamilya, angkan, at mga relasyon sa pamamagitan ng dugo, sa pagkakaibigan, o sa nagagawang ugnayang pampulitika: mga ugnayan, halimbawa ng kanilang maliliit na nayon,  bayan, bansa, o kahit ng buong mundo. Samakatuwid, ang lahat ng ito ay nagagamit na larangan kung saan na rin nagsasabog ang mga biyaya sang-ayon sa kalooban ng Diyos.

Sa tulong din nilang miyembro ng Bayan ng Diyos na mga mananampalataya sa Salita ng Diyos, silang  ganitong pamayanang Kristiyano ng Diyos ay nagtatamasa ng mahahalagang tulong at suporta ng patnubay at pang-intelektuwal na lakas dahilan sa natatamo nilang katapatan sa Salita ng Diyos. Gayon pa man sa kanilang ganitong katangian bilang kabilang sa Bayan ng Diyos, ang Kaharian ng Diyos dito sa mundo, sa buong katotohanan ang bawat miyembro ng ganitong pamayanan ng mga naniniwala ay nakasalalay unang-una sa mismong pundasyon ng kabuuang Persona ni Cristo: sa Mismong Salita Niyang “katawan at dugo”, at Pagkadiyos.

Marapat na paging malinaw at maliwanag na ang lahat ng mga miyembro ng Bayan ng Diyos, na tinatawag ding mga peregrino/manlalakbay patungo sa daan ng Kalangitan, na pakatandaan ang kanilang sari-sarili bilang bilang banal na bayan ng Diyos, na tumatangi at hiwalay sa mga tao ng mundo o Bayan ng Mundo.

Bigyan nating ng Pagpansin sa Pangunahing Kuponan ng Komunidad sa loob ng higit na malaking komunidad ng pinagsama-samang Simbahan: ang pamilya ng tao.

Ang mga pamilyang Kristiyano, maging mapalad man o hindi dito sa lupa ay kapwa kabahagi ng Bayan ng Diyos. Isinulat ni Pope John Paul II: "Sa ating panahon, kinakailangan na palalimin ang personal na pangako ng lahat na tumulong na pagyamanin itong pangunahin at mahalagang pinakamaliit na bahagi ng lipunan na ito. Hindi ito dapat makalimutan, sa pangkalahatang pagpaplano ng mga gawa ng Simbahan: ang pagturing sa pamilya bilang una at punong landas ng Simbahan.  Ang kamalayan ng sentral na kahalagahan nito para sa pag-eebanghelismo ay dapat suriin sa kabuoang istraktura/”hugis, anyo, at kalakhang” pangangalaga ng pangangalaga’t pamamalakad ng mga diyosesis ng Simbahan.  Ang Familiaris Consortio, ang encyclikal tungkol sa pamilya, ni Papa Huwan Pablo II ay iginigiit lalo na ang mga karapatan ng pamilya na kung saan ito ay tuturingan bilang isang “Magna Carta”/Pangunahing Alituntunin.

Ang mga pamilyang Kristiyano ay nakalulugod sa Diyos dahil sa kanilang pagsunod sa Kanyang payo na gamitin ang pamilya bilang pangunang tagatulak sa pagluwalhati ng Diyos. Ang mga pamilyang Kristiyano ay nagiging mga bloke ng gusali ng mas malaking pamayanan ng mga naniniwala at mga anak ng Diyos. Bilang mga pamilya sinisiguro nila na magsimulang sumampalataya ang kanilang mga anak. Tulad ng magkakasama-samang pamilya, sila rin na magkasama-samang bumubuo ng higit na malaking pamayanan ng iba pang mga pamilya ay nagsisigurong kanilang ma-protektahan ang pananampalataya na ipinasa pa mula sa mga ninuno at mga salinlahi upang sa gayon ay maisiguro nga ang pagpapatuloy at pagkakaisa ng mga tao ng Diyos sa kanilang paglalakbay dito sa lupa patungo sa Langit. 

Sinabi ni Pope John Paul II: "Tulad ng alam ng lahat, saan man hindi magawa ng Simbahan ang kanyang karaniwang gawain ng pag-eebang ebanghelisasyon, madalas itong mga pamilya ang nagpapanatili ng pananampalataya, at nagpapasa nito sa mga bagong henerasyon. Ang pamilya, bilang unang guro ng mga bagong miyembro ng Simbahan, ay nagpapahayag ng totoong bokasyon at misyon nilang mga magulang na Kristiyano: na ang pangunahing responsibilidad nila ay nagsasangkot ng pagbuo ng tao at pag-aalam ng kanilang mga anak ng relihiyon o kaalaman ng katuturan tungkol sa Diyos.

Bagaman, dahil sa kanilang handog na liwanag mula sa kanilang pamayanang pagsampalataya sa salita ng Diyos sa paglalaan nila ng pag-ibig, pag-unawa, mapagpatawad, at personal na pagsisisi sa kasalanan, ang kanilang pakikipag-isa sa Panginoon at pagiging kabahagi ng pamayanan ng Diyos tungo sa kanila ring kaligtasan at pagpalaganap ng Bayan ng Diyos sa pamamagitan ng mga biyaya ng Banal na Espiritu ay mayruong katiyakan.  Sa pamamagitan ng bawat pamilya na napapailalim sa pamayanan ng Bayan ng Diyos ang paghahari ng kapayapaan ng Diyos ay nagagawang totoo. Ngunit bilang pinakamahalagang pagkakakilanlan nito, ang kaharian ng Diyos ay nakasalalay sa bawat puso at kaluluwa na naaayon sa kalooban ng Ama sa langit. Ang kaharian ng Diyos sa mundo ay ang kinakatawan ng mga kaluluwa o ng mga puso na tumatanggap ng regalo ng kapayapaan na ipinagkaloob sa mga indibidwal na may mabuting kalooban mula sa bawat sulok ng mundo sa lahat sandali ng pagtanggap nila ng inspirasyon, pagpapala, at pagpapanatili ng Banal na Espiritu ni Kristo.

Sa ating pamumuhay sa Kahariang ito ng Diyos na naaayon sa katotohanan ng Pasko ng Eukaristia, igigiit natin ang pangkalahatang pagsasama-sama nating mga mananampalataya sa paniniwala sa bawat pahayag ng Salita ni Hesus mismo at sa bawat katuturan ng katotohanan, tulad ng pagpapakilala ng ating kabuuang pagiging kasapi bilang Katolikong pawang mananampalataya sa simula pa man.  Bilang sambahayanang lahi ng lahat ng pamilya ng Diyos binibigkas natin ng may buong pagkilala bilang mga Taong kabilang sa Kaharian ng Diyos ang ating naaangkop na pagtanggap ang pamantayan ng Panginoon ng kabanalan, ang pamantayang naaayon sa ating tinukoy sa Kabanata ng Kaharian ng Diyos: iyang naglalarawan ng kabanalan ng Katawan ni Cristo, ng Simbahan.

Isang pag-suma sa kabanata:

Tulad ng sinasabi natin, maaari tayong maging bayan ng Diyos kung susundin natin ang utos ng Diyos sa atin ayon sa pinakamakabuluhang gawa Niya sa ating mga tao ng Diyos na sumusunod sa landas na inihayag, itinuro, ipinakita, at pinagana para sa atin ng Panginoong Jesucristo sa pamamagitan ng biyaya na inihahatid sa atin ng Banal na Espiritu. Ito ay binubuo, sa gayon, ng ating matapat na pakikipagisa at pagsunod sa ating Pangihoong Hesukiristo: Siyang ating Daan, Katotohanan, at Buhay.  Sa mga oras at sandali ng ating kahinaan sa pakikibaka sa at pagsubok ng tukso, sa ating mga pag-aalinlangan at kawalang-kilos sa malayang pagkakalooban, sa ibang salita sa mga sandali ng buhay na walang-katiyakan tumawid tayo dito na puno ng Kristiyanong kaisipan at kalooban sa buhay na sumusunod sang-yon nga dito sa mga Kristianong kaisipan. Dapat nating paalalahanan ang ating sarili sa totoong pagsusulong ng  ating pananampalataya na unang-una’y tanggapin natin ang mga krus na ipinadala sa ating daan bilang ating mapagmahal na pagsasakripisyo sa Ama sa pamamagitan ni Kristo. Dapat nating bantayan ang ating mga sarili kapwa kung natutulog at tayo’y gising sa mga sandali na nakangiting nandoon ang mga kalaban nating leon / demonyo na handang patayin ang ating pananampalataya at tiwala sa Diyos; at gayundin sa mga mapanglinglang na kasamaan at makakapagpabagabag na kasinungalingan na laban sa ating pagiging tapat sa katotohanan ng Diyos. At sa wakas hinding-hindi natin hahayaang pahintulutan mapanganib ang ating bagong buhay sa biyaya: ang buhay na pag-ibig at pagseserbisyo sa kapwa na napakahalagang natamo para sa atin ng dugo at sugat ng Diyos-Tao, ni Jesucristo.

At kasama ang Kahariang ito ni Cristo na itinayo sa burol bilang isang ilaw sa kalawakan at isang matatag na paglilingkod laban sa lahat ng masasamang impluwensya at panlilinlang bilang asing nagpapanatili sa lupa, ang kapalaran nito.  Ito ay, kung gayon, upang maipakita sa pamamagitan ng pananampalataya ang kapangyarihang ng biyaya ng Espiritu Santo na matagumpay na kumikilos at nagtatrabaho sa gitna ng mundo at kamunduhan sa paraang hindi nakikilala, nakatago o bahagyang hindi ipinapakita. Lahat-lahat ay bilang pinakamalakas at ganap na nagagawang tagumpay sa pamamagitan ng Espiritu at ni Cristo.

Ating pangwakas na u-ulitin bilang huling salita: Sa mga Kristiyano ay nasa kanilang marapat na kaisipan na ang kanilang mga gawain at kahit na simpleng pangangailangan ay laging lampas sa kanilang kakayanan ngunit hindi magkukulang ang patunay ng Diyos. Sapagkat inialay na ni Hesus ang kanyang sarili bilang ‘pinamagaling na panggamot' ng lalot higit at higit pa sa lahat dahilan sa Banal at ganap na plano ng Diyos. Kailanman ay tandaan nating ang mga salita ni St Paul: kapag tayo ay tunay na mahina ay sa ganoong oras tayo ay palaging pinapalakas kay Jesucristo ng naguumapaw na biyaya ng Espiritu. Ganito nga ang Diyos nagpatotoo sa mga banal.

Dapat at laging magsimulang ipahayag natin ang buong pananalig at pagkasabik dahilan sa Pagdating ng Tagapagligtas na si Jesucristo na pakundangan dito dahil nga sa kanyang pagparito doon ay palagiang  napapa sa kalooban ng lahat ang hindi maipapaliwanag na matinding pagsabog ng mga biyaya ng Espiritu. Ang saklaw ng mga kababalaghan na ito mula sa pananaw ni Cristo ay ganap na malalaman sa panahon ng kanyang Ikalawang Pagparito sa Araw ng Paghuhukom. Ngunit ang mga paghahayag at pang-unawa ng kasalukuyang maluwalhating paggawa ng biyaya ay maaari nang malito sa amin dito at ngayon sa pamamagitan ng mga piraso at piraso, pati na rin sa pamamagitan ng mahusay na pagbaha sa mga okasyon sa buhay ng mga banal sa mundo ng nakaraan at ng kasalukuyan.

Kung kayat sa ating usapan tungkol sa biyaya, kung papaanong tayo ay walang tigil sa pananalanging manatiling kaisa ng Espiritu ng Panginoon na sa pamamagitan ng biyaya ay puno tayo ng kakumbabaan at pagkamasunurin na nagbibigay patunay sa katotohanan sa ating pamumuhay sang-ayon sa Diyos; sa ibang salita ito’y mangangahulugangan ng Kanyang walang tigil na interbensyon para sa atin, para sa ikapaglalaya ng bawat isa sa atin, sa bawat kalalakihan o kababaihan, dahil sa ating lubos na pagtitiwala sa Diyos. Kung gayon, sa pamamagitan ni Kristo ang Kaharian ng Diyos ay natatanggap ng mga Tao ng Diyos mula sa salinlahi hanggang sa katapusan ng mundo, o hanggang sa huling pagbabalik ng Panginoon para sa lahat.

Upang ating maunawaan at maranasan sa pinakamadali at pinakasimpleng paraan ang Kaharian ng Diyos tayo ay makiisa sa Banal na Pamilya mula sa Araw ng Pasko hanggang sa bawat isang araw ng buong magpahanggang sa susunod na Pasko. Nagagawa natin ito lalo na kung madalas nating tinatanggap ang katawan ni Hesus sa Eukaristiya, kung araw-araw tayong nagdarasal ng Santo Rosaryo, kung halos bawat sandali ay madalas nating ibinubulalas bilang dasal ang ngalan ng Panginoon, kung lagi nating hinihiling na protektahan ni San Jose ang ating mga pamilya, at kung sinisikap nating bawat panalangin ay nilalayon nating matupad ang ating pananampalataya sa ating sariling pamilya. At kung ating ginagawa ang lahat ng ito, ito ay magiging higit na malaki at mas malapad na pagpapatotoo ang pananampalataya sa buong mundo sa loob ng Simbahan habang patuloy na darating sa atin ang tunay na tunay na mga pag-aasam na palaging puno ng pag-asa.

Dapat nating alamin ang kaibahan ng Kaharian ng Mundo sa Ating Bayan sa Mundo.