Chapter 9: The Reality of Suffering by Man and all Beings on Earth

  (What we introduced early on in the 1st chapter, we are to recap, and further elaborate, as it were - repeat & mark the situation, condition, or reason that man has been crying out aloud/complaining for and about, for all time: what we called the 'theological predicament of being parted from God, and the consequential misery & failures that have been bound to man's existence because of man's fall from grace, falling away from God because of original sin; and now, which 'theological predicament' we are now to belabor of it's treatment, and attempt about it's fullest comprehensive implications and complications vis a vis human earthly existing.  By simplification, we begin the comprehensive discussion by referring to this topic as the topic of and about "suffering".)

Human Suffering to The Christian Believers, and to the Unbelievers: 

In Following Christ, He Demands Absolute Detachment from Everything of This World, Our Taking Up of Our Cross, and Our Actual Following of Him.

    "My God, my God, why hast Thou forsaken me?" The words of the God-man Jesus crying out to God the Father during the summit of His crucifixion pain, sorrow, heartaches, and perceived moment of near death. The man Jesus truly suffered, and really knew first hand exactly what it was to suffer. Moments previously before they began to lay hand on Him, as He was aware of His destiny to suffer, Jesus also said words revealing His desire to skip the ignominious and excruciating personal and physical ordeal of pain and violent death foresight. He said, "Father, you have the power to do all things. Take this cup (sacrifice of death at Calvary to the Father for the sins of men) away from me. But let it be as you would have it, not as I." Mark 14:36 Here, too, we see Jesus as a man wanting to be spared the Father's will for Him to undergo the sure and real pain He knew was awaiting Him. Before, and after the actual suffering, Jesus as a man resented the crucifixion ordeal and pain. And that the actual pain was unspeakably excruciating has been revealed most evidently by the indelible marks of suffering expressed by the face of Jesus as recorded in the historically preserved Shroud of Turin. At issue here is not if Jesus accepted to suffer for our human sinfulness but HOW, and HOW MUCH He suffered the pain. And we are saying that our Lord irrevocably underwent the extraordinary pain of the Cross.

Jesus' experience of suffering was real. It was, as an aspect of His Passion and Death, a hardest human experience even for our Lord. But Jesus embraced it because it is only this way by which He could accomplish His mission of Salvation of mankind where He shall be served as the Lamb Sacrifice to the Father for human sinfulness. As we already explained, His suffering was a central part of Jesus' Incarnation, death, and resurrection. And He fulfilled this earthly 'act' literally and completely. Nobody could ever merely allegorize or symbolize the Lord's going through the act of physical, emotional, and mental suffering on the Cross. He did suffer! And He cried suffering because of the total pain and sadness that came along with the complete act.  We have to recognize, however, the FACT within the Divine Plan of Salvation that the Heavenly Father did indeed leave His Son to die on the Cross, (did Himself suffer letting go of His Son on the Cross), to let us, the people of God, acknowledge the Father's ultimate price for saving mankind: He did offer up His Son as expiation, as THE oblation by His Son, because of His love for us, mankind.  "For God so loves the world that He sends His only begotten Son that we may have the eternal life with Him!"  And, thus, as well, both the Father and the Lord Jesus willed it thus being so.  Implicitly it may seem like the Father neglected Jesus, and that the holy Son was resentful of the Holy Father; but it is not so.  Within the mystery of salvation what is meant here is God's great loving act for man: both the Heavenly Father's love, and the Heavenly Son's love. 

And what Jesus underwent, each and every man is going to have to undergo. Jesus tried to refuse it so its natural we are going to want to refuse to suffer. Jesus went through it. And according to Him, if we are to be His true disciples, we have to go through our crosses, or our own types of suffering in life. And as Jesus cried as He suffered, we are going to cry going through our suffering. Though we have to deny ourselves and take up our crosses according as destiny and particular life calling asked of us; nonetheless God has not called us all for martyrdom.  His only requisite is that our will be in accord with the will of the Father.  And as humans we already know what it is to suffer. But if Jesus, the God-man had to suffer, how much more appropriate it is for us human beings that we suffer. As God, Jesus is above suffering; whereas we as mere creatures are necessarily involved with suffering in so far as we are born lacking and insufficient. We are not to suffer all the time, and we shall have God's dispensation of relief over time.  But we have to suffer anyway. It is a fact of life. Whether we like it or not, in varying degrees we have to suffer in life! We have previously, in the earlier Chapter 4, done a basic description of inevitable hardships or suffering every human being is saddled with, and has to put up with in the worldly living.  Here we are going to elaborate further on these varied types of suffering which ones or others have burdened these or those individual human beings. 

Directly or indirectly these examples of suffering are results and manifestations of the sinful man. And when the suffering is indeed directly the result of a sinful act like aids, gonorrhea, incarceration or any trouble with the law, most abortions, criminal convictions due to falsification of documents, stealing and robbery, assault and abuse of someone, or any other criminal act, then the suffering is more painful. Such an individual is pained by both the punishment and the guilt of the act. And indeed, oftentimes, our suffering is the result of our own doing, whether individually or collectively. At other times, they are caused directly by our fellow human beings even if without any fault of ours. And then also at other times it is caused simply by our being members of the imperfect creations: our predicament of human shortcoming. I.e. we are imperfect beings; and our world is an imperfect world. Nothing will seem to be right ever; and nothing will seem to be enough ever. We just have to suffer having to put up with our imperfections.

Let us imagine the following scenarios of concrete human suffering. You have grown cozy to your home of many years. You have made your home your kind of 'palace'; all over the house are marks of your personal touches, and all involving no insignificant money outlay. Into this home you have put precious hard earned out-of-pocket money as your sole investment. You have loved your house; and you do not imagine your family except in the unique environment of your house. Then all of sudden, because of some financial disaster, you are very close to losing your home. You want to tell your family they are not going to lose their home. You want to tell yourself you have a way of saving your home. Yet the facts keep glaring before your eyes how seemingly insurmountable the conditions in order to hurdle through your financial disaster. It is seriously threatening your home ownership. Imagine the days and nights they preoccupied your heart and mind with only the thoughts that your home was likely gone, and that you are at the end of the rope trying hard yet to be on top of the financial fiasco you're in. Ultimately, imagine the moral effect of the problem on your thinking, spiritual and prayer life, and on your personal faith! You feared you have offended God so badly it seems He is cutting you off His Providential care. You are now forsaken by God; and sooner afterwards you will find yourself abandoned also by your friends, and even maybe by your relations. You see them looking down on your misfortune. Now deprived of your home; now "an outcast" from their "select" company and "friendship"!

Consider another scenario. All your life you have been blessed with good jobs, and along with them good income. You always have been able to provide for your family; seemingly everything the family wanted. Nice house, nice cars, (and more than a couple of them; all in good shape, and running), all the appliances, all the latest fancy home equipment and entertainment gadgets, yearly vacation, parties with friends, etc.. Then, you lost your job; somehow you had become dispensable to your company. And whereas the limelight of your life has passed you now; deep-cut competition has put you out of the leverages; now you are a spent hard worker faced with the reality of being permanently out of a job. Now you are preoccupied losing the old fancy and happy go lucky lifestyle that you and your family had grown accustomed to. All of a sudden the goals of complete provision for the kids' college graduation are getting obscure. The forced predicament of belt tightening all the way across your buying and spending habits seemed a tough pill to swallow. Every single dollar seemed to have to be watched to make ends meet. And with the job gone, so did your company benefits of health insurance coverage, and pension entitlements. This time you are on your own having to shoulder expensive out of pocket costs of possible major sickness or hospitalization eventuality for the family.

The above two scenarios are an illustration of real life suffering. This is that human condition where we are confronted with the precariousness of human material living. Now you are in control; later you are not. This may not seem as dire as the problems of people living in the squatters; but when you have become acclimated to a lifestyle of abundance and are suddenly poor, the squatter people might be less troubled and unsettled as you are. (This is not to say that living in the squatter environment is a commendable state; and that the squatter residents do not deserve betterment in life. Some of them probably stepped up financially; and are already living under much more humane living conditions. But this is not the issue here.) Our issue is that suffering comes to any walk of life. The variety of suffering differs in different people or individuals. Another example of a painful suffering is the loss of your loved ones at their prime age. The loss of loved, cherished one at any age at any time is always painful. Especially if you have depended upon him/her emotionally or spiritually; not to include financially as this aspect of suffering has been alluded to already above. Then there is the suffering of and by the very sick people, especially by those without any means to pay for medical services they need, or to even just buy medicines to stop the pain. Then the terminally diagnosed sick patients: how could they accept the sure imminent end of their lives? Not to mention, how to cope with the usually accompanying great physical pain of their sickness?

At the beginning of these series in this site I enumerated a longer list of pains or heartaches that could befall different individuals. In whatever scenario we find ourselves relating to the constant thing about the differing scenarios is the reality of suffering? If it does not now seem to appear to you or to some people yet its face and reality will surely show up at some stage of your life. Some people, actually, try to camouflage or apply cosmetics to hide its presence. But that's an extra way they deal with its reality. A friend said, "No pain, no gain!" One inference from this is that one precedes the other. And it is a natural order that indeed after some pain, there is some gain. Even Saint Paul kind of prescribed: "No work, no eat!" He was chiding some individuals who professed to be Christians but who just depended upon their friends for their daily subsistence. And Saint Paul was so categorical at stating that if some of their fellow Christians did not want to work that they may not allow him to eat of their food. Sounded unchristian, but probably the context and intent of Saint Paul's statement was exactly just to reprimand the individuals concerned to get them to work and not be lazy. But in most cases, without necessarily invalidating the role and effectiveness of grace, unless a human act involves his free act of participation to pursue the good or to avoid the bad, the human act is in no way a productive act. In all likelihood, it is only a conformist activity and without any character behind it. It is a reflection of God's image that we have freedom that we act because we will it, we want it. And whether we are talking about the fundamental stewardship God placed man over all of creations, or about the more primary call of God to mankind to accept and perform works for salvation there is necessarily the aspect of man's making the response activity, which is oftentimes not easy and not cozy to man's nature and free faculties. Invariably it will involve a pain, a struggle, or direct suffering. By man's flawed nature, man is prone to sin because of his concupiscence. It is obviously a struggle each time to battle against the tendencies of human concupiscence, whether against physical desires or mental/emotional pleasures. Unless man freely through grace overcomes the illicit desires or pleasures, he/she will not attain the liberation of his spirit, he/she will remain under the dominance of his/her base elements. Hence, as we inescapably have to go through the ordeal anyway, let our pain get to yield some gain anyhow.

Now as we specifically talk about real pain or human suffering, even including self- caused suffering, like a sinful orientation, some sinful habits or practices, or an outright sinful lifestyle, we should aim and try to elevate our suffering as some participating or incorporating of it with Christ's suffering.  So that aside from the very essentially shared atoning sacrificing with Christ to the Father, we try every possibility to harness our suffering experience to produce for us and for others some gain or positive results. And more importantly, no matter how bad our situation or our actions had been, no matter what sins we had committed, for as long as we do not reject our faith in God, our situation, our actions, or our sins might yet bring us to the closest union with God; (and if it were our moment of death, by the work of grace,) the union with him in that special place: heaven. Remember the event of the "good thief"? Being condemned to a death of the cross indicated he was by law guilty of worst crimes. At that moment of his life he was completely lost. But it only took his most humble acknowledgement of his sinfulness, and his kindest compassion to the victimized Jesus, and that day God embraced him to the glory of the Heavens. In many cases, we got into suffering that is completely of our own making. And when we knew we did, shouldn't it be proper for us and for our own sake at least spiritually to be sorrowful about it, and leave our fate to the Almighty? Surely, we would be committing the act of double jeopardy to knowingly ruin our earthly 'righteousness', (i.e. man's sense of, and need for moral security), if we yet stubbornly knowingly blow our already imperiled chance in the hereafter! It has been said that many death row inmates that were executed died fully remorseful of the heinous crimes they had committed, and died showing some signs of peace with God. It has been by the grace of God that they did; yet from the logical perspective what else could be their choice?

However, there are suffering which some people claim to be not completely of their own making. Some suffering is a result of people, events, and factors beyond the control of certain individuals caught as they say between the devil and the deep blue sea. These individuals loudly complained they did not have the complete free choice why they did what evil they did! Criminality committed by individuals who, throughout most of their lives lived an abused life is supposedly one example of this. They never learned what was it to be innocent, to receive attention and affection without having to 'bribe about it', to understand legitimate praise and reward for honesty and effort. What they imbibed early on was the raw deal; and how they interact with others and the society basically is influenced by this. Thus when they got their chances at a higher stakes, they not only blew their chances, and the chances even got them into even bigger mess. They were just not prepared to handle themselves through their life's only opportunity break that was either very risk laden favors or very delicately dressed up temptations. And chances were, their break only turned south and sour. How so often did 'normal society' or 'normal people' screamed in chorus about these marginalized individuals with prior stereotyping statements like, "If I were you, I would not trust these type of people...", and later with condescending words like, "I told you so; nothing good was going to come out of these type of people... ". Up front, these individuals are demoralized from ever doing well. Then immediately after failure, they are summarily dismissed as hopelessly incapable of any good. Hence, the story of the lives of these socially marginalized individuals is a script of a series of mess ups and downfalls, including criminal entanglements down through the end of their lives. Yet the Lord said His Kingdom will be filled with whores and prostitutes, robbers and thieves, and all other dishonorable members of the society who have by the end of their lives found God; unlike those who are high minded, and very knowledgeable, but are lacking in humble acknowledgement of themselves before the eyes of God. The key here is the fact that people who suffered much knew nothing anymore except beg the Lord for help to acknowledge their misery and helplessness.

On the other hand, those who are given many customary accolades as self-made men/women are grown accustomed to self-righteousness. They have forgotten righteousness is a gift from God. In the process their good living and life of ease has blinded them of their acute need for God. Their art of covering up of suffering only got them so attached to the good stuff of the earth. The meaning of their life merely revolves around objectives and 'missions' of preserving these earthly goods and values. They have been deceived to believe in themselves as 'earth liberators' on their own. With them what has become more important is their agenda of how the world and the society can, at all cost as even to the necessary disregard for morals, be of utmost usefulness, or can be productive of the utmost freedom for world inhabitants, i.e., for them men, who claim to be specially favored animal species. If some moral commands are in the way, these are to be put aside if not completely discarded. Their precept of human and social equities is supreme. Moral laws, and therefore God's laws have become secondary particularly if God's laws are inconvenient for civic leaders staying in power. Under this social environment, suffering among its members is to be forcibly eliminated if it inconveniences some social objective or if it appears to obstruct so called progress or some social profit, albeit great business profitability.  Under this context, some would favor, rather, to sacrifice some individual sufferings for others' convenience or preferred choices.  A minority's suffering is expendable to save the majority's suffering.  Moreover, some aim and work to literally discard obvious suffering, and absolutely rid the suffering, particularly of the handicapped or the very aged supposedly as some compassionate ending of their misery. The culture of such a society is precisely that suffering is an absolute evil.  Human life essentially is to be freed from suffering at any cost. And whereas we stated above that suffering is a natural fate, one phase of human existence; these 'self-liberators' of the world want to redefine human nature and human existence by their desire and scheme to 'outlaw' suffering. This is arrogating to themselves a function that is supra-human. On two counts, this is an exercise of self-deception, and this is an exercise of futility as human suffering will never disappear till the transformation of the new earth and the new heaven during the end-times, and only by the execution of Divine Salvation and Providence.

N.B.

The following are special cases treatment of some severe occasions of life suffering:

In reference, thus, to the terminally ill, for instance, in contrast to whatsoever these 'self-liberators' attempt to do, their illness serves as a way of their finding God before the end of their life. It becomes an opportune venue for human spiritual cleansing and purification in anticipation of the union with the All Pure and Worthy God. For that is the way with incurable illness suffering. It is an ultimate opportunity to encounter God in preparation for union with Him in Heaven. Thus, for every human being, who is in a state of suffering in one form or another, the moment or the period of prolonged suffering is necessarily an opportunity to encounter God if before he/she had not by any means known God, or had in the past had eluded hearing or learning about his personal God.

This is particularly true for many old people in the convalescent homes. While the call of charity and compassion demand that they not be forgotten to their solitariness in those care homes, on the other hand by the set purposes and provisions of these convalescent homes they are supposed to be institutional help to families for the better monitored care of the aged in so far as their supposed caregiver adult children are mostly away most of the time into their jobs. Understandably, these aged people end up being so all alone, and lonesome in these care homes. Yet again, being alone most of the time is their opportunity to be alone with God for most of their time. And whereas Saint Paul says we are to pray without ceasing, this is a golden institutional period of time to be able to pray all day, and all night, to be alone with God all day and all night. Although loneliness is never easy; loneliness is these people's toughest suffering, especially during the Holidays when they remember their many years and moments of the togetherness with their families during the Holidays. Their loneliness when offered to God itself serves as their most effective prayer.

Moreover, consider also the suffering of the imprisoned. People in prison inescapably suffer the most. One or a couple of fatal mistakes and they have become cloistered nearly for good against their choices. Their future is practically finished. They are forever branded by their immediate past mistake. And by all count of conventional estimate or, rather by all measures of lack in social & personal civility & dignity their present life is a life in "hell". Emotionally, mentally, and spiritually the life of the prison inmate is a life the society might consider a life in the dumps. They are dishonorable; they are to be feared; and they are 'hopeless' people. Presumably, by no means might they have any meaning for daily existence. Inwardly, thus, they are likely always troubled; and outwardly in relation to fellow inmates, each one is under the menace of the other's violent disregard for other inmates. Since they might think they are all expendable, each one would not have second thought if he/she found it expedient to harm, even kill another fellow inmate. Very easily, their environment could succumb to the orientation of "survival of the fittest", where each one is pitted against each other if expediency becomes the motive yesterday, today, or tomorrow. And whereas it was a serious mistake that cost them their freedom, more likely fatal mistakes could cost them their physical lives inside. Thus, it would seem easy to think prisoners are obviously already condemned to forever meaninglessness, and despair. As it is, surely, some sheer and absolute suffering of the highest kind. Yet we began this site with the message of freedom to everyone in bondage. And to these very unfortunate people in gravest human bondage Christ's message of freedom is most true! But at the same time it is obviously from them that God gives the call for greatest suffering. They are to suffer their loss of social freedom; yet the truth, if they believe and embrace it, shall make them free! After they made their initial serious fatal mistake they had found out they no longer have anything to prove to others. Their attempt to do it cost them their freedom. They knew better now that getting physical with other inmates to the point of violence would not mean anything anymore; and so they have no more reason whatsoever to entertain any provocation of violence. It did not do them any good then; it will not do them any good now. And if by the will of God an inmate becomes victim of violence by other inmates, it will not be their gain, and it will not be his/her loss. It will only transport him/her to the freedom hereafter. Made aware of this wisdom and prudence an inmate, like the convalescent aged person has only the total opportunity to prolonged 24 hour of being prayerful to God, as well as the total opportunity to proclaim and witness to his/her newly found God. But this type of spiritual realization comes only through faith.  Man, especially under this darkest of circumstances, must be disposed to the innermost and most truthful prompting of the Divine Spirit by grace.  That split second abandonment in trust to the Lord might be God's last call upon the particular remorseful soul inside that cage run most afoul by the heinous of all devils.  For in a place that looks like hell but is not hell yet converted inmates are God's best messenger of salvation to other inmates, who will be willing to a change of their heart, and ways. What we call the toughest suffering might be the highest call of mission for some blessed individuals inside prison.  The reality is inside prison, or any places/institutions, which are run remorseless of protecting basic human rights, as like in some prisons, circumstances and situations will sadly easily lurk where hapless individuals find themselves easy "wolves' preys" .. Ready to be devoured” and where precisely without inside recourse, only find themselves cast out by or at the mercy of everyone also fighting it out to survive.  In such places, nowhere do they find any relief or mitigation of fear, pain or hurting of any type.  They shall be confronted by the reality akin to the experience of our Lord himself, who would look around people and could find no such nest -- safe from wolves -- and, free from shameless professed beggars of favors, finding nowhere for their moment of rest of body or of the soul.)  

And so we repeat one more time, how, ultimately, the real act of suffering is the act, or the many, and repeated acts of self-denial. The examples above are illustrations of this tough character of suffering.  The hardest thing for a man to do is to deny him, or to be denied of things he wants so bad, specifically things most basically needed in his existence or survival, and safe and no-uncomfortable existence and survival. And whereas this is the ultimate call of God to every human being; self-denial is the toughest suffering every human being is to bear. Christ spoke of self-denial along with man's carrying of his cross. Together, self-denial is initially where every man begins to carry his cross, and ultimately where he/she crucifies himself/herself. In actuality, self-denial will involve the act of self-denial in relation to other people that come along his/her way. But it is his decision to completely surrender of himself/herself to the will of God in relation to others that he gets to love God, and be in union with God. Only this discovery or encounter with God and his Divine pleasure that ultimately paralyzes the pain of human suffering, or that ultimately can terminate the most painful human ordeal and suffering.  As suffering is the effect of the supernatural offense against God, it cannot but need or require some supernatural power in order to bear it or go through it with the least pain and hardship. In surface, though this may seem like some profoundest human and psychological experience, in reality it consists of the Divine call to the share of Christ's Passion and Death, which as vindicated by Christ's resurrection, can only, thus, be offset and be triumphed over by the graces from the Divine Paschal Mystery of Christ's over-all work of salvation, this negative moment of fate (and, of course, of faith), that is being made that ultimate act of grace whereby man finally begins that heavenly experience of being born into the new life empowered by Christ's resurrection.  And to such an individual through his full faith acceptance of his suffering as entrusted to God is given a new humanity which rises from his dying out of the old sinful self by the power of Christ's death and resurrection.  Notwithstanding the myriad of examples of seemingly prevalent and pervasive presence of suffering, in ultimate reality, this is the essence of suffering: to find and to arrive and to accept the final embracing of the will of God, man gets into seemingly endless initiation experiences, learning and testing life events of pain and anguish, deprivation and discomforts as ways of self denials or self abandonment to discover and acquiesce to the will of God.  It is, thus, this sense of suffering revealed by grace suffering which transformed many a believer.  It is all these, which enable some individuals the awaiting of the infusion of grace and final acceptance by faith, trust, and love all through living and dying of God's salvation mystery of spiritual rising from death to the new life of grace.  It is in this sense that the act of suffering is and will be a negative activity and experience for all human lives.  Most providentially expediently, suffering through life till death becomes for some the instrument of penance, cleansing, purification, and sanctification for human beings on their way to God and salvation.

Now, whatever kind of suffering we are saddled with, whether only internally or externally, panacea attempts by some people yet wanting, nonetheless, to escape it in order to try to neutralize it will not produce any real good, even if they be just some very short-lived and quickly fleeting moments of relief.  One thing, it will surely change your personality; it is going to show in your face, your all-time moods, and in your loathsome ways of dealing with people, or with your work.  In the long end, and even in the short end, you are ever without peace.

As a conclusion and recapitulation, the fact of the matter is that it is only proper that we suffer in imitation of both Jesus' obedience and acceptance of his Paschal Mystery's sacrificial and atonement suffering. Our suffering, then, ceases being mere human and worldly fate; it get's transformed as a suffering participation with the Lord's mission of Redemption/Ransoming of sinners.  And as a participatory ransoming act/atonement act to the Father with THE Savior Jesus our suffering becomes our faith-act of conversion or total following of Jesus, and it also becomes an incorporated co-redeeming act with Jesus in his total work of salvation of man. In so doing, our little act of faith and love becomes united with the magnanimous Divine act of faith and love of Jesus for the Father; and becomes part and parcel of the Divine and Immeasurable Deposit of graces Jesus has filled up with believers for the mysterious dispensation by the Church to all in need of being saved. (The Infinite graces of Jesus do not need to be increased by the human merits merited precisely through grace; yet the Infinite Deposit of Graces accepts the uniting of the individual merits of graces. After all, from the human perspective why shall we limit the immensity of the Infinite Graces if "it" has not, in eternity, already accepted as part and parcel of its "immensity" the divinely foreseen inclusion of our grace laden individual human merits?) 

Thus, it is in so far as our suffering is united with the suffering of our Lord that our suffering could ever make any sense whatsoever. Apart from the Most Meritorious Act of Sacrifice of the Lord, any appearance of heroism, bravery, or even martyrdom in our act of suffering is bound to be just a vain act. And especially if our suffering involves our evident sinfulness, both inwardly and outwardly, our suffering only convicts us of our condemnation. But together with Jesus, no matter how unworthy the looks of our pain and misery, through the grace of Christ, our unworthy acts of suffering are converted into opportune human offerings incorporated with His grace. Its blemished human characteristics are transformed by Jesus' Divine Human attributes, which make our personal offering worthy offering.

Continuing to recap this part one topic on suffering, this is what happened each time we suffer in union with the Lord.  Our suffering becomes meaningful, sublime, and meritoriously worthwhile for our soul, and for other souls, especially those in need. It is in this sense that we could say just as the Father loves us by giving us His Son, so we efficaciously love others by giving them something of ourselves: our suffering. But we make sure it is a suffering we offer with and in union with that of Christ. This way no suffering of ours will have been wasted; no suffering of ours would pass as mere human life torture or predicament, an alleged 'masochism' Christians are accused of regarding Christian suffering. Whereas, indeed, every each time we suffer is a golden opportunity of greater union with God. And so from being a human disgrace the suffering becomes a divine stuff.  And instead of a curse that pulls man down into despair, it has transformed into a power that elevates the believing man up into the holy, sublime and divine state of the welcoming peace of God.

Nevertheless, suffering will remain to look and appear as such: suffering, i.e. an unfortunate human condition of living; except it has a new, and a supernatural aspect about it, namely, as a supreme instrument and sacrament of God's holy grace. It will always make people look miserable especially in the eyes of the world.  But by it and through it, united with the sacrificial suffering of Christ, is transmitted divine fragrance by the sufferer to people around him/her; and bestows the sufferer spiritual splendor before the eyes of the Saints and Angels, and of God.  

One particular magnificent point was the fact of how suffering could be borne, or endured particularly with respect to the sufferings by the martyrs, number one of which was the suffering of our Lord Jesus Christ.  Imagine and fathom, if you may, how did Jesus endure His suffering from His passion and death, and inclusively, how did the martyrs put up, and even could happily, as it were, smilingly endure their martyrdom like St. Stephen did?  How did he, St. Stephen accept his torture by the persecutors with apparent full peace and tranquility?  The answers to these can be implied from the ensuing event that happened to St. Stephen: he saw Heaven opened, that is: he saw the full glory and splendor of Heaven, and particularly saw Jesus Christ Himself seated on His throne in Heaven.  And so these sorts of things must be what transpire during moments of martyrdom by martyrs, and during the moments of Jesus’ crucifixion: at that moment this inexplicable miraculous taking over of the glory of Heaven, of the glory of martyrdom, and of the sacrificial dying producing the energy and power by which the martyrs like Jesus, bear, carry on, and endure no matter what kind of pain and ache, or discomforts the suffering do to them martyrs all, or even to our Lord Jesus; hence, this is the wonder of the supernatural power that converts or changes, like we have surmised in some general fashion in our discussion of holy suffering, where what is very negatively apparent is being seen, but the underpinning and undercurrent through it all are the more pervading and overpowering, perhaps sweetening ardor of Divine energy, joy and peace!

Kabanata 9:, Ang Krus ng Tao: Pansamantalang Pagdurusa Kasama ni Kristo,

Isang Mahalagang Elemento sa Kaharian ni Kristo Dito sa Lupa

Pagdurusa ng Tao, Ng Kapwa Naniwalang Kristiyanong, at Hindi Naniniwala:  Sa Pagsunod kay Cristo, Mahigpit Niyang Hinihingi ang Ganap na Pagtalikod/Pagtanggi ng Tao sa Lahat ng Bagay sa Mundo, ang Ating Pagpapasan ng ating Krus, at ang Tunay na Pagsunod sa Kanya.

    "Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?" Ito ang mga salita ng taong-Diyos na si Hesus na sumisigaw sa Diyos na Ama pagkatapos Niyang tanggapin ang Siya’y Mapako sa krus, ang lahat-lahat na Kaniyang pagdadalamhati, pananakit ng puso, at pagninilay-nilay ng nalalapit na kamatayan. Ang taong si Hesus ay tunay na nagdusa, at talagang alam Niya bago pa man ang Kaniyang nakatalagang maghirap. Nuong mga sandali bago nila sinimulang galawin Siya, samantalang inaako Niya ang Kanyang kapalaran na magdusa, nagsabi si Jesus ng mga salitang nagpapahayag ng Kanyang kawalang malisya o sama ng loob sa babalikating personal at pisikal na mabigat na pagsasakit at pagmumuni sa heto nang marahas Niyang kamatayan. Sinabi niya,: "Ama, mayroon kang kapangyarihan na gawin ang lahat ng mga bagay. Kunin mo ang tasa na ito, (kunin ng Ama iyang Kaniyang sakripisyo ng kamatayan sa Kalbaryo na niloob ng Ama para sa mga kasalanan ng mga tao) palayo sa akin. Ngunit mangyari ito sa Iyong kagustohan, at hindi sa Akin . " Marcos 14:36 ​​Dito rin, nakikita natin si Hesus samantalang isang tao rin na ninais ng walang pagtanggi ang kalooban ng Ama: ang Siya’y sumailalim sa tunay at totoong sakit na alam Niyang naghihintay sa Kanya. Bago, at pagkatapos ng aktwal na pagdurusa, si Hesus bilang isang tao ay ayaw din sa paghihirap at kirot ng mapako sa Kurus. At ang sakit na nanggagaling sa hindi puedeng maipaliwanag na aktwal na kamatayan, na inilarawan, naipakita, o pinatunayan ng mga marka ng di-maiiwasang nakakahindik na pagdurusa na nasa mukha ni Hesus, at na gayun ngang naitala sa makasaysayang naitabing Shroud ng Turin. Hind isyu dito kung tinanggap o hindi ni Hesus na magdusa para sa ating pagkakasala kundi gaano at tunay na gaanong sakit ang Kaniyang dusa alang-alang sa kasalanan ng tao.  Gayun nga na sinasabi natin na ang ating Panginoon ay nasaktan ng hindi pangkaraniwang sakit sa Krus.

Ang karanasan ni Jesus na magdusa ay tunay na tunay. Bilang isang aspeto ng Kanyang Pag-ibig at Kamatayan, ito ay isang napakahirap na karanasan ng isang tao kahit pa mandin sa ating Panginoon. Ngunit Niyakap niya ito sapagkat kasama ng Kanyang misyon ng Kaligtasan ng sangkatauhan ay ang Kaniyang pagsilbi ng Sarili Niya sa Ama bilang Korderong Sakripisyo alang-alang sa pagkakasala ng tao. Tulad ng naipaliwanag na natin, ang Kanyang pagdurusa ay isang pangunahing bahagi ng Misteryo ng  Pagkakatawang-tao, Kamatayan, at Pagkabuhay na muli ni Jesus. At tinupad Niya itong Kaniyang destinong ‘gawa’ dito sa mundo ng literal at ganap. Walang sinumang makapagsasabi na kuwento-kuwentuhan lamang o isang pangsisimbolo lamang ang dinanas na pisikal, emosyonal, at mental na pagdurusa ng Panginoon na dinala Niya sa Kaniyang Kalbaryo ng Krus. Nagdusa siya! At sumigaw Siya sa pagdurusa sa magka-alinsabay na buung-buong sakit at kalungkutan bilang kabahagi ng Kaniyang pang-Kaligtasang ‘gawa’. Gayunpaman, dapat nating kilalanin, ang KATOTOHANAN sa loob ng Banal na Plano ng Kaligtasan na talagang iniwan/tinikis ng Ama sa Langit ang Kanyang Anak upang mamatay sa Krus upang hayaan tayo, ang bayan ng Diyos, upang makilala ang pangwakas na presyo ng Ama para sa pagliligtas sa sangkatauhan: nag-alay Siya ng Kanyang Anak bilang panubos, bilang alay ng Kanyang Anak, dahil sa Kanyang pagmamahal sa atin, sa sangkatauhan. "Sapagkat minamahal ng Diyos ang sanlibutan kaya't ipinadala Niya ang Kanyang bugtong na Anak upang magkaroon tayo ng buhay na walang hanggan sa Kanya!" At, sa gayon, pati na rin, kapwa ang Ama at ang Panginoong Jesus ay ginusto ito. Pahiwatig dito na tila halintulad ito ng pagpapabaya ng Ama kay Jesus, at na ang banal na Anak ay naghihimutok sa Banal na Ama; ngunit hindi. Sa loob ng misteryo ng kaligtasan pakundangang ang ibig sinasabi, inihahayag dito, ang dakilang mapagmahal na gawa ng Diyos para sa tao: kapwa ang maka-Langit na pag-ibig ng Ama, at gayundin maka-Langit na pag-ibig ng Kaniyang Anak.

Gayun pa man, kung ano ang pinagdaanan ni Jesus ay ito rin ang ang pagdaraanan ng bawat tao. Sinubukan ni Jesus na tanggihan ito kaya natural na gustohin nating tanggihan ang dusa. Tunay na tunay ito ang dinanan ni Jesus. At ayon sa Kanya, kung tayo ay magiging Kanyang tunay na mga alagad, kailangan nating balikatin ang ating mga krus o ating kaniya-kaniyang uri ng pagdurusa sa buhay. At samantalang sumigaw si Hesus nang Siya’y nagdusa, sisigaw din tayo sa pagdadala ng ating dusa ng buhay. Sa isang kabila, bagama’t magkaminsa’y kailangan nating magpaisang tabi ng ating sarili at dalhin ang ating mga krus sangayon sa ating kaniya-kaniyang tadhana at katangi-tanging tawag sa buhay na hinihiling sa atin ng Panginoon; gayunman, hindi naman lahat tayo tinatawag ng Diyos para sa pagiging martir. Ang tanging tunay na tunay na hinihingi Niya ay ang umayon ang ating kalooban sa kalooban ng Ama.  Bilang tao nga ay alam na natin kung ano ang magdusa. Ngunit samantalang si Hesus, ang Diyos-tao ay kinailangang magdusa, gaano pang karapat-dapat sa ating mga tao na tanggapin ang dusa. Bilang Diyos, si Hesus ay hindi sakop ng pagdusa; subalit, tayo bilang mga nilalang lamang ay hindi layo at, (dahilan sa pagiging tao ay madalas na), bagkus ay madalas na sangkot sa paghihirap sapagkat tayo ay ipinanganak na kulang at hindi sapat. Gayun pa man, hindi naman tayo nagdurusa sa lahat ng oras; at binibigyan tayo ng dispensasyon o paminsan-minsang kaluwaganna galing sa Diyos sa paglipas ng panahon.  Bagaman, kailangan pa rin nating magdusa. Kailangan nating magbalikat ng sarili nating krus.  Ito ay katotohanan ng buhay. Gusto man natin ito o hindi, habang iba-iba ang antas ng paghihirap, hindi maiiwasan ng tao ang magdusa sa buhay tungo sa isang Bagong Buhay kay Kristo! Mga halimbawa: Umiyak tayo sa unang sandaling mabanaagan natin ang liwanag ng araw nuong tayo ay ipinanganak. Nagdusa tayo habang dumadaan sa mga pasakit ng paglaki, e.g. ang karamihan ay nahihirapan sa pagharap ng mga bagay bagay dahilan sa kanilang kakulangan sa kakayanan sa pagalam. Sila nga na wala pang karanasan tungkol sa ibat-ibang takbo ng buhay ay nahirapan sa sapilitang dinaratnang bawat maselang yugto sa kanilang kabataan: pamula nang silay mga untoy o mga neneng pa lamang, hanggang sa kalaunan ng pagharap nila sa kung paano ang buri ng pagiging lumalaking lalaki o babae. Kaugnay nito yang kung papaanong silang mga nakatatanda, ma lalaki/ma babae, ay tila laging lamang sa kanilang mga nakababata. At nagrereklamo tayo kapag sinabihan na kailangan nating danasin at ipasa ang lahat ng uri ng mga panimulang mga pabsubok na tila sobang madali sa kanilang mga nangakapagsidaanan na ang mga ito. Gaano katakut-takot sa atin ang unang pagtalon sa malalim na tubig, ang iwanan tayo ng ating mga magulang nuong unang araw natin sa paaralan, nuong unang pagkakataon nating magpahayag ng pag-ibig sa kabilang sexo o ang pagpapahayag ng ating layong magpakasal sa ating piniling napipitagan, nuong unang pangangailangan nating iwanan ang ating bahay o bayan na papunta sa isang hindi pamilyar na lungsod o kapaligiran, nuong unang beses na tayo ay hinamon sa away o suntukan –mapalalaki o mapababae, nang tayo’y unang na-aksidente, maging isang pagkahulog o pagkabangga ng kotse o sasakyan kung kailan pinagmuntikanang namiligro ang ating buhay, at buhay ng ating kapwa, nang kinailangan nating tantuin at panagutan ang bunga ng ating unang malaking pagkakamali sa buhay, nang sa tuwinang kinailangang sukatin o sapilitang makaibayo tayo sa marami at ibat-ibang mga pamantayang pagsubok ng mga institusyong panlipunan bilang kondisyon upang matanggap tayong may kakayanan sa anumang ating minithing posisyon o pagkakakitaan o pagpapakinabangan -- na minsa’y nangyayaring pinagdududa tayo kung angkop nga baga tayong makisali sa mabigat na kumpetisyon na kung saan, sa halip natin, silang iba ay tila buong daling angkop na nakakagawa ng nilayong mataas na katungkulan o katagumpayan, atbp ... Kung gayon, tunay na tunay sa buhay ng tao ang mahirapan at magdusa, o maging magkakaiba-iba ng antas sa lipunan ng buhay.  Ang iba ay ipinanganak na mayaman, ang iba ay mahirap; ang iba ay higit na pisikal na pinagkalooban ng kagandahan o lakas o laki ng katawan, samantalang ang iba ay wala nito o niyan; ang iba ay ipinanganak na may mas magaling na utak, ang iba ay hindi; ang iba ay pinalaki sa kapaligirang may higit na mga pagkakataong umunlad o maging dagling mas mahusay sa pag-aaral at kasama-sama ng kasing kapwa kabilang nila sa ganitong antas na kapaligiran; samantalang ang iba ay payak ang kanilang kapaligirang pagkakataon; ang iba ay ipinanganak sa mapayapang pamilya o pamayanan, ang iba ay hindi; ang iba ay tila maayos na konektado tungo sa pagsulong sa lipunan, ang iba ay tila nag-iisa at walang anumang tulong, atbp .... Gayun nga at muli nating masasabi na kaakibat ng hirap sa pamumuhay ang pagkakaiba ng antas sa lipunan o sa kabuhayan. Idagdag pa nga natin itong iba pang mga di pagkakapareho o di pagkakapantay-pantay sa lipunan o sa buhay: minsan pa, nariyan ang pagkakapanganak na mayaman, o dukha, ang pagkakapanganak na bata pa ay agad nang may taglay na katangian ng higit na ganda, higit na lakas, o higit na pagka malahiganteng tao, at ng pagkakapanganak ng iba na hindi ganitong napagkalooban ng nabanggit na nakakahigit na katangian ng ganda, lakas, o kalakhan; mayruong ibang may taglay na higit na kakayanan sa utak, samantalang ang iba ay hindi nagtataglay ng ganitong katangian; pamuli pa, na tulad ng nabanggit nang halimbawa, nangyayari nga na ang ibay nakapag-aral sa higit na sikat o higit na nakaka-angkat na eskwelahan na kung saan nagkakatampok at nagkakatulungan silang magkakatulad na  higit na natuturuang mga mag-aaral; mayruong mga taong lumaki sa payapang kapaligiran samantalang ang iba ay hindi ganiyan ang kinalakhan, mayruong mga taong higit na napapaligiran ng mga pangekonomiyang “network”/”setting” na ginagamit sa pagtakbo ng kalakal o pagtagpo ng trabaho, samantalang ang iba na karaniway naiiwan sa kanilang mumunting mga baryon a kung saan ay tila nakapako ang kapalaran sa dahop na pagkakakitaan. 

Sa ating pagpapatuloy ng atin tema, lalo pang mabibilang na pagdurusa ang mga natadhang kasawian sa buhay: ang mga nagmulang lumaki na ulila, ang mga ipinanganak na may kapansanan sa mga katawan o sa utak, yaong mga biktima ng pang-aabuso nang sila’y bata, kasama na rito silang inabuso sa sexo sa kadahilanan ng pagkababaeng kahinaan, silang mga biktima ng hindi matatakasang kaguluhan ng lipunan o salot ng kalikasan, silang biktima ng aksidente o sakuna, silang kinailangang maklakbay bilang militar, at silang naapektuhan ng pagbabago sa ekonomiya o ng pulitika o pamahalaan, atbp.

Direkta o hindi tuwirang mga halimbawa na ito ng pagdurusa ay mga resulta at pagpapakita ng makasalanang tao. At kapag ang pagdurusa ay talagang direktang resulta ng isang makasalanang kilos tulad ng mga pantulong, gonorrhea, pagkubkob o anumang problema sa batas, karamihan sa mga pagpapalaglag, kriminal na pagkumbinsi dahil sa falsification ng mga dokumento, pagnanakaw at pagnanakaw, pag-atake at pang-aabuso ng isang tao, o anumang iba pa gawaing kriminal, kung gayon ang pagdurusa ay mas masakit. Ang nasabing indibidwal ay nasasaktan ng kaparusahan at pagkakasala ng kilos. At sa katunayan, madalas, ang ating pagdurusa ay bunga ng ating sarili nating gawa, maging indibidwal o sama-sama. Sa ibang mga oras, sila ay direktang sanhi ng ating kapwa tao kahit na hindi natin kasalanan. At pagkatapos din sa iba pang mga oras na ito ay sanhi lamang ng ating kakulangan bilang mga nilikha lamang: ang kalalagayan natin ng pagkukulang bilang tao. I.e. tayo ay mga di-sakdal na nilalang; at ang ating mundo ay isang di-sakdal na mundo. Dito sa mundo ay tila walang namamalaging tama magpakailanman; at kailanman ang mga bagay-bagay sa buhay ay palaging hindi sapat. Kailangan nga lang nating magtiis bilang di-sakdal ng mga nilalang.

Isipin natin ang mga sumusunod na sitwasyon ng konkretong paghihirap ng tao. Lumago ka sa iyong bahay ng maraming taon. Itinuring mong ‘palasyo’ ang iyong bahay; ang iyong buong kabahahayan ay namarkahan ng personal mong estilo’t katauhan; at halos lahat ay nagastusan mo ng hindi basta bastang halaga sa pera. Sa iyong bahay ay inilagak mo ang iyong pinaghirapang kinita sa hanap buhay bilang iyong pinakapamuhunan. Kalibangan mo ang iyong tahanan; at sa tanging kapaligiran lamang ng iyong tahanan nilalarawan mo na naruong magkakasukob ang yung pamilya. Subalit nangyari na biglaang, dahil sa hindi maiwasang pinansiyal na sakuna, kamuntik-muntikanang halos inilit ang iyong tahanan. Iyong pangako sa iyong pamilya na hindi sila mawawalan ng tirahan. Iyong paninindigang i-sasalba mo ang nagging hikahos na kalalagayan ng iyong bahay. Subalit nakakasilaw sa harap mo ang malalim na tubig na kailangang tuwiran mo upang mailigtas mo o ng yung pamilya sa napipinding halos tiyak na pagkawala ng iyong tahanan: isang malaking banta na hindi mo na ari ang yung bahay.  Iniisip mo ang  araw at gabi na napupukaw ang iyong puso at isipan habang pinagiisipan mo ito na sukdulan ka na sa pagsusumikapna makaadya sa iyong pinansyal na dalahin.  Ganuon na ngang moral na naaapektuhan ang iyong pag-iisip, at ang iyong buhay pananalangin o pangkaluluwang buhay magpahanggang sa iyong mismong pananampalataya sa Diyos! Ano kayang malaking naging sala mo sa Diyos upang pagkaitan ka ng Kanyang pangangalagang probidentsyal. Baka ngayon ngay pinabayaan ka na ng Diyos; na sa hindi katagalang panahon ay makikita mong inaabandona ka na rin ng iyong mga kaibigan, at maging ng iyong mga relasyon. Nakikita mo silang pinagmamasdan ka sa iyong kamalasan. Ngayon binabawian ka ng iyong tahanan; ngayon ay tila "isang napatapon ka" na malayo na sa "pili" nilang kasama-sama at kaibiganin!

Ating isaalang-alang ang isa pang sitwasyon. Sa buong buhay mo ay pinagpala ka sa mga magagandang trabaho, at samakatuwid ng magandang kita. Palagi kang nakapagbibigay para sa iyong pamilya, halos lahat ng gustohin ng pamilya: magandang bahay, mamahaling mga kotse, kaniya-kaniya bawat isa sa pamilya, na lahat magagara at seguradong magandang tumakbo, lahat ng mga kagamitang pangkonbenyensiya sa bahay o personal na estilo ng buhay, - kasama na yang pinakabago at magarang makinang mga pang-aliw.  Gayundin gawi ng yung pamilya ang taunang bakasyon sa pinagpupunthang magandang pasyalan; at nariyan ang pasinaya para sa kumpleanyo ng bawat isa sa pamilya na imbitado ang mga kaibigan, atbp. 

Subalit nangyari natanggal ka sa iyong trabaho, gaano pa man kahalaga o kay galing-galing sa ginagawa mo sa iyong trabaho!  At samantalang dahil sa edad ay matagal ka nang lumampas sa iyong kasikatat talino sa loob ng iyong Kumpaniya damdam mong dehado ka na sa kumpetisyon, ngayon ikaw ay pulpol ka na sa pagiging sikat na pinapakinabangan ng Kumaniya at di katagalay alam mong tanggal ka na sa trabaho.  Ngayon nga ay maglalaom kayo na mawala ang dating garbo at saya ng dating masuwerteng pamumuhay na kinasanayan mo at ng iyong pamilya. Ngayoy biglang lumabo ang sapat na paglalaan para sa pagtatapos ng kolehiyo ng mga bata. Ang sapilitang pagtitipid, katulad ng pigil na dating pagbili o paggasta ay naging mahirap lunuking tila matigas na tablet.  Ang bawat dolyar ay tila dapat na bantayan upang matugunan ang mga pinakakailangan upang mabuhay.  At dahil sa natanggal na trabaho ay naangal din iyang mga benepisyong bigay ng kumpanya na saklaw ang seguro sa kalusugan, at mga karapatan sa pensyon. Sa ganitong oras ay sarili mong kinakailangang balikatin mula sa mababaw mong bulsa ang mga gastos sa posibleng biglang malaking pagkakasakit o di-maiiwasang saguting pinansyal kung magkataong ma-ospital ang sinuman sa pamilya.

Ang dalawang tinukoy na mabigat na sitwasyon sa itaas ay isang paglalarawan ng totoong paghihirap sa buhay. Ganito ang maaaring maging kalagayan ng sinuman.  Dito ay nahaharap tayo sa posibleng mawalang katiyakan sa buhay na materyal ng tao. Ngayon ay nasa kontrol ka; mamaya hindi. Tiyakang sobrang kabagabagabag ito sa kanilang sarili at hindi sila mapapakali sa sarili kung sa pamumuhay sila ay laki sa layaw at hirati sa estilo sa buhay sa kasaganaan subalit sa hindi nila inaakalang pangyayari ay nagtiwarik ang kanilang material na pamumuhay at tumungo sa biglang pagiging mahirap.  Ang ganitong pagbabago ng kanilang pamumuhay ay isang matinding dusa at kahirapan, lalo na kung itoy naging isang buhay na hikahos.  Marahil sa mga squatter na mga tao, kasama na silang mga “homeless”, posibleng hindi ganuong pagkabagabag at di ganuong hindi pagkamapakali sa kinabihasnan nilang ganitong pagiging mahirap na kalalagayan sa buhay; bagaman nanatiling dusa ang pagiging hirap sa ikabubuhay. (Hindi natin dito sinasabi na ang pamumuhay sa squatter environment ay isang kapuri-puring estado; at na ang mga residente ng squatter ay walang karapatang na umantas sa pamumuhay. Ang ilan sa mga ito marahil ay umakyat na sa kanilang material na pamumuhay; hindi ito ang isyu dito.) Ang ating isyu ay ito: ang pagdurusa ay dumating sa anumang lakad ng buhay. Ang iba't ibang mga pagdurusa ay naiiba sa iba't ibang tao o indibidwal. Ang isa pang halimbawa ng isang masakit na pagdurusa ay ang pagkawala ng iyong mga mahal sa buhay sa kanilang kalakasan. Ang pagkawala ng mahal, isang minamahal sa anumang edad o sa anumang oras ay palaging masakit. Lalo na kung sa kaniya nakasalalay, halimbawa, amg kanilang pangangailangang emosyonal o espirituwal, kasama na nga ng unang pangangailangang pinansyal na tinuran na natin sa itaas. Halimbawa din dito ang dusa ng mga maysakit, kasama na nga ang pagaalaala sa kung paanong paraan upang makabayad sa kailangan nilang mga serbisyong medikal at sa kailangan nilang bilhing gamot na pampagaling ng sakit. Lalong malaking pasakit sa kanilang sinurit kinumpirmang grabe ang karamdaman: paano nila tatanggapin kung sinabihan silang nasa peligrong kalalagayan na ang kanilang pagkakasakit?  Gayundin papaano nila iindahin ang matinding pisikal na sakit dala ng kanilang karamdaman? 

Sa simula ng mga seryeng ito sa site na ito ay nagsaad tayo ng isang mas mahabang listahan ng mga sakit o pananakit ng puso na maaaring mangyari sa iba't ibang mga indibidwal. Sa anumang sitwasyon naruon tayo ng hirap at dusa, at anumang pagkaka-ugnay ang hirap ng bawat isa alamin natin ang katotohanan ng dusa sa buhay ng tao. Kung hindi pa ngayon, marahil ay bukas lilitaw sa bawat tao ang katotohanan ng dusa ng buhay sa kailanmang yugto ng buhay. Ang ilang tao, sa katunayan, ay sumusubok na magkunwari o pagtakpan sa anumang pampalugod ng loob maging maguyong pananalita upang maitago ang katunayan nito. Ngunit ito ay isa lamang paraan ng pakikitungo nila sa katotohanan nito. Sinabi ng isang kaibigan, "Walang sakit, walang pakinabang!" Pinapakahulugan dito ang hanay ng ikinapangyayari sa buhay-buhay: iba ang ngayon at iba ang bukas, lalot higit kung nagsusumikap.  Ito ay isang likas na pagkakasunud-sunod sa ilang mga bagay-bagay sa buhay: paghirapan mo at makikinabang ka.  Sabi rin pagkatapos ng hirap, may ginhawa gaano pa man kaliit. Maging si Saint Paul ay nagpahiwatig: "Walang pagtatrabaho, walang pagkain!" Pinagsasabihan niya ang ilang mga indibidwal na nagpapakilalang Kristiyano din ngunit umaasa lamang sa kanilang mga kaibigan para sa kanilang pang-araw-araw na pamumuhay. Kung kayat malinaw na mensahe ni Saint Paul na kung ang ilan sa kanilang mga kapwa Kristiyano ay tamad magtrabaho, huwag silang payagang kumain ng kanilang pagkain. Tila hindi wikang angkop sa relihiyon; ngunit marahil ang konteksto at hangarin ng pahayag ni Saint Paul ay ang eksaktong masabihan ang mga indibidwal na magpunyaging magtrabaho at hindi maging tamad. Ngunit sa karamihan ng mga kaso, samantalang hindi dito napapawalang bisa at pagiging epektibo ng biyaya, maliban kung ang gawa ng tao ay nagsasangkot ng kanyang malayang kilos ng pakikilahok upang ituloy ang mabuti o maiwasan ang masama, ang gawa ng tao ay hindi magiging produktibong gawa. Posibleng ito ay isang aktibidad na pagcomforme lamang at walang anumang character sa likod nito. Salamin ng imahe ng Diyos na mayroon tayong kalayaan, na kumikilos tayo sapagkat gagawin natin ito, o nais natin ito. At kung pinag-uusapan natin ang tungkol sa pangunahing pangangasiwa na inilagay ng Diyos sa tao sa lahat ng mga nilikha, o tungkol sa higit pang pangunahing tawag ng Diyos sa sangkatauhan upang tanggapin at gumanap ang mga gawa para sa kaligtasan ay kinakailangan ang aspeto ng paggawa ng tao bilang aktibidad ng pagtugon, na kadalasan ay hindi madali at hindi maginhawa sa kalikasan ng tao at malayang pag-unawa. Madalas itong magsasangkot ng sakit, isang pakikibaka, o direktang pagdurusa. Sa moral na pananalita, ang tao ay madaling matukso sa kasalanan dala ng kanyang konkupsyansiya. Malinaw na pakikibaka sa bawat oras ang lumaban kontra sa mga pinagkakahiligan ng konkupisensya ng tao, ang labanan amg pisikal na pagnanasa o kaisipan o emosyonal na kasiyahan ng laman. Maliban lamang kung ang tao ay malaya na sa pamamagitan ng biyaya, na kung kailan lamang niya malalampasan ang mga ipinagbabawal na pagnanasa o kasiyahan, hindi niya matatamo ang pagpapalaya ng kanyang espiritu at mananatili siyang nasa ilalim ng pangingibabaw ng kanyang mga elemento. Samakatuwid, dahilan sa hindi natin posibleng ligtaang dumaan pa rin sa paghihirap, hayaan natin ang ating sakit na magbunga ng ilang pakinabang kahit papaano.  Ngayon habang partikular na hinaharap natin ang katunayan ng totoong sakit o pagdurusa ng tao, kasama na ang lahat ng dusa dulot ng ating sarili, tulad ng isang makasalanang orientasyon, ilang mga nakagawian gawi, o isang dating makasalanang pamumuhay, ang marapat ay ang ating tunguhin at subukang itaas ang ating pagdurusa bilang kalahok o pakikipag-isa sa pagdurusa ni Kristo. Kaya't bukod sa napakahalagang ating pakikibahaging pagsasakripisyo kay Cristo tungo sa Ama, subukan natin ang bawat posibilidad na magamit ang ating dinaranas na pagdurusa upang makabuo para sa atin at para sa iba ng ilang mga pakinabang o positibong resulta. At higit sa lahat, gaano man kalala ang ating sitwasyon o ating mga ginagawi, anuman ang mga kasalanan na ating nagawa, hangga't hindi natin tinatanggihan ang ating pananalig sa Diyos, ang ating sitwasyon, ating mga aksyon, o ating mga kasalanan ay may biyayang bisa na magdadala sa ating pinakamalapit na pakikipagisa sa Diyos; (at kung sa sandaling ito tayo ay namatay, sa pamamagitan ng gawa ng biyaya mapapasa atin ang Unyon sa Kanya sa espesyal na lugar ng langit). Tandaan natin ang kaluwalhatiang ibinigay sa "mabuting magnanakaw"? Sapagkat siyay nakondena na mamatay sa krus ay nagpapahiwatig na siya ay nagkasala ng pinakamasamang krimen sangayon sa batas. AT sa sandaling iyon ng kanyang buhay siya ay lubosang nagdurusa at talo. Ngunit sa kanyang mapagpakumbabang pagkilala ng kanyang pagiging makasalanan, at ang kanyang mabait na pakikiramay sa nabiktima na si Hesus, sa araw na iyon ay niyakap siya ng Diyos sa kaluwalhatian ng Langit. Sa maraming mga kaso, nakakaranas tayo ng pagdurusa dala ng naganap nating sariling sala. At dahil alam nating ang ginawa nating sala, hindi ba marapat lamang natin para sa ating sariling kapakanang espirituwal na maging malungkot tungkol dito, at samakatuwid ay ilagak natin ang ating kapalaran sa Makapangyarihan sa lahat? Tiyak, gagawin natin bilang kilos laban sa “dobleng peligro”/”double jeopardy” kung sadyang wawasakin natin an gating “likas na pagmamatuwid”, i.e. kung tayo ay magmamatigas pa rin na tahasang pasabugina ng ating huli at namimiligrong ng pagkakataon habang patawid tayo ng kabilang buhay! Sinasabing maraming mga bilanggo na nakalinyang mamatay ang namatay na lubos na nag-aalaala sa mga kasama-samang krimeng kanilang nagawa, na namatay na nagpapakita ng ilang mga palatandaan ng kapayapaan ng Diyos. Ito ay sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos na sa kanilay ibinigay dahilan sa kanilang panghuling lohikal na pananaw: “Ano pa nga baga ang huli at tanging opsyon?

Gayunpaman, may mga paghihirap ng tao na tunay na hindi dahilan sa kanilang sala o kamalian. Ang kanilang pagdurusa ay bunga ng tao, o ng kaganapan at mga kadahilanan na lampas sa kontrol ng nilang mga biktimang indibidwal na naipit, tulad ng kasabihan, sa pagitan ng diyablo at kalaliman ng dagat. Ang mga taong ito ay matinding nagrereklamo sa kawalan nila ng kumpletong kalayaan sa pagpili ng nagawa nilang masama! Ang krimeng nagawa ng mga indibidwal na, sa kanilang buong buhay ay inabuso. Hindi nila natutunan kung ano ito ay maging walang kasalanan, tumanggap ng pansin at pagmamahal nang hindi kinakailangang 'suhol tungkol dito', upang maunawaan ang lehitimong papuri at gantimpala sa katapatan at pagsisikap. Kung ano ang inalis nila nang maaga ay ang hilaw na pakikitungo; at kung paano sila nakikipag-ugnay sa iba at sa lipunan na talaga ang naiimpluwensyahan nito. Kaya't kapag nakuha nila ang kanilang mga pagkakataon sa isang mas mataas na pusta, hindi lamang nila pinaputok ang kanilang mga pagkakataon, ang mga pagkakataon ay nakuha pa nila sa mas malaking gulo. Hindi lamang sila handa na hawakan ang kanilang mga sarili sa pamamagitan lamang ng oras ng break ng kanilang buhay, iyon ay alinman sa napaka peligro ng mga karapat-dapat na sarap o napaka delicately bihisan ang mga tukso. At ang mga pagkakataon, ang kanilang break ay naka-timog at maasim lamang. Gaano kadalas ang 'normal na lipunan' o 'normal na tao' ay sumigaw sa koro tungkol sa mga marginalized na indibidwal na may naunang mga stereotyping na mga pahayag tulad ng, "Kung ako ikaw, hindi ako magtitiwala sa ganitong uri ng mga tao ...", at sa paglaon sa mga nakababahala na mga salita tulad ng, "Sinabi ko na nga baga sa iyo nang ganoon; walang ‘kabutihang’ lalabas sa mga ganitong uri ng tao ...".  Dahilan sa ganitong trato sa kanila, sa una pa lang silang mga indibidwal na ito ay ‘demoralized’ na, hindi nakaanggap na pagtitiwala, dahilan nga sa kanilang siniraang reputasyong di-umano’y walang kakayahang anuman bagamat hindi sila bignigyan ng pagkakataong kilalanin sila sa kanilang pagnanais na mabigyan ng sapat na pagsubok at sapat na karanasang makagawa ng mabuti o sapat na kahusayan na ipinagkait nga sa kanila mula sapul pa man lamang dahilan sa hindi pagkaguosto sa kanila, ante mano, nang walang dahilan. Pagkatapos nilang pagkabigo dito, sila ay walang kaparis na pinalabas o siniraang walang kuwentang tao o trabahador. Samakatuwid, ang kwento ng buhay ng mga taong ito ay bilang ‘marginalized’ o initsa puwerang mga indibidwal ay isang script ng serye ng mga gulo at pagbagsak na karanasan, na ung minsan ay humahantong sa ilang mga pagkakamaling desisyon sa buhay na nagsasangkot sa kanila sa di-inaakalang kriminal na pagkadawit at maging mga panghihimasok na dadalahin nila hanggang sa katapusan ng kanilang buhay. Gayunman sinabi ng Panginoon na ang Kanyang Kaharian ay napupuno ng mga patutot at magnanakaw, at lahat ng iba pang hindi kinikilalang marapat na miyembro ng lipunan; subalit sa awa at katarungan ng Maykapay, sa pagtatapos ng kanilang buhay ay natagpuan nila ang Diyos; hindi katulad ng mga taong may mataas na pag-iisip, at napaka-kaalaman, ngunit kulang sa mapagpakumbabang pagkilala sa kanilang sarili sa harap ng mga mata ng Diyos. Ang susi dito ay ang katotohanan na ang mga taong lubhang naghirap ay wala nang nalalaman maliban sa humingi ng tulong sa Panginoon habang kanilang kinikilala ang kanilang pagdurusa at walang magawa.

Sa kabilang banda, ang mga binigyan ng maraming kinaugaliang ‘accolades’/panglabas at puwersahang pagpupuri o maski pagbubunyi na ninais nila bilang mga sariling gawa ay nasanay lamang sa pagiging matuwid at puno ng sarili. Nakalimutan nila ang katuwiran ay isang regalo mula sa Diyos. Sa proseso ang kanilang buong pamumuhay at buhay ng kadalian ay bulag sa talamak nilang pangangailangan sa Diyos. Ang kanilang pamamaraang sa pagsaklaw sa pagdurusa ay kinukuha nila sa kanilang pagkadikit lamang sa magagandang bagay ng mundo. Ang kahulugan ng kanilang buhay ay umiikot lamang sa mga layunin at 'misyon' na mapangalagaan ang mga kalakal, halaga, at iba pang mga mga naisin nilang bagay-bagay sa mundong ito. Sila ay nalinlang na maniwala sa kanilang sarili lamang bilang 'mga tagapagpalaya nitong lupa' para sa kanilang sarili. Kasama dito ang kung ano ang naging mas mahalaga nilang pakay kung paano ang mundo at ang lipunan, sa anumang gastos -- kahit na sa nilayong pagwawalang-bahala sa moral -- ay maggawa nilang lubos na kapaki-pakinabang, o maging produktibo para sa kanilang sukdulang kalayaan sa kanilang paninirahan sa mundo.  Ibig sabihin, para sa kanila ang tao, na kinikilala nga nilang espesyal na pinapaborang ‘species’ ng hayop dito sa mundo. At kung mayruong ilang mga moral na utos na humahadlang sa kanilang daan, ito ay kanilang ipinaiisantabi, kung hindi man ganap na itinatapon. Ang kanilang pagsunod sa pantao at panlipunang pagkakapantay-pantay ay pinakamataas. Ang mga batas sa moralidad, at samakatuwid ang mga batas ng Diyos ay naging pangalawa lamang lalo na kung ang mga batas ng Diyos ay hindi naaayon sa mga pamumunong sibiko nilang naka-upo  sa  kapangyarihan. Sa ilalim ng ganitong lipunan, sapilitang pinapagdurusa silang mga miyembro nito na palitan, o pawalan ang ilang adhikain ng lipunan kung magiging hadlang ito sa pag-unlad o sa magagawang kita sa lipunan, lalo na kung ikalalaki ng kita sa negosyo. Sa ilalim ng konteksto na ito, ang ilan ay mas gusto ang isakripisyo ang ilang mga indibidwal sa pagdurusa para sa kaginhawaan ng iba o para sa mas piniling mga mataas na miyembro ng lipunan o ng pamahalaan. Sa ganitong kalalagayan hinahayan ang malaking pagdurusa ng isang minorya ay malaki upang mai-salba ang ikagagaling ng nakararami. Bukod dito, ang ilan ay naglalayon at nagtatrabaho upang literal na itago ang nabanggit na ikapaghihirap nilang nagsasakripisyong minorya: e.g. lalo na silang may kapansanan o mga nakakatatandang miyembro ng lipunan.  At kung magkaminsan ay itinuturing nag awing pang-awa na silay kitlan ng buhay bilang pagtatapos ng kanilang ipagdurusa. Ang kultura ng ganitong nasabing lipunan ng tiyak na mga pagpapahirap ay isang ganap na kasamaan. Sapagkat sa katunayan ang buhay ng tao ay may karampatang kahalagahang maging Malaya mula sa ganitong hindi makatarungang ikinapaghihirap nila alang-alang sa kapakinabangan ng iba. At samantalang sinabi natin sa itaas na ang ilang pagdurusa ay isang likas na kapalaran, isang yugto sa buhay ng tao, silang mga 'self-liberators' ng mundo ay nagnanais ng pagsasakatuparan ng kanilang adhikain sa pamamagitan ng kanilang pamamaraan gamitin silang minoryang parte ng lipunan, habang ito’y pinagtatakpan o itinatago sa kalipunan bilang kasangkapan ng kanilang pampamahalaang pag-unlad na gawa at puspusang pagpapanatili ng kanilang mga material na layon; bagamat sa ikinapagdurusa ng ilan sa lipunan.  Ang ganitong pananaw, pamamaraan, at pamamalakad ng lipunan at pamahalaan ay tunay an mapagmataas sa kanilang mga sarili o pagtrato sa tao, sa bawat isang tao. Sa dalawang bilang, ito ay isang ehersisyo ng panlilinlang sa sarili, at ito ay isang paggamit ng walang-saysay na paghihirap ng tao upang hindi makapaghirap ang iba ng lipunan at ng pamahalaan.  Ang kanilang layo na mailigta ang piniling ibang miyembro ng lipunan at pamahalaan ay isang kabalintunaang pamamaraan sa pag tanggi ng kahirpan sa buhay ng tao.  Sa katunayan, ito ay hindi mawawala hanggang sa pagbabago ng bagong lupa at bagong langit sa mga huling panahon, at sa pamamagitan lamang ng pagpapatupad ng Banal Kaligtasan at ipinagkakaloob mula sa Kalangitan.

Sa sanggunian, sa gayon, sa harap ng laganap na mga sakit o dusa ng tao na tila nga walang katapusan, ang paghahalimbawa nilang pamamaraan ay taliwas sa kung ano ang tinatangkang layon at gawi nilang mga 'tagapaglaya-sa-sarili’/’people-self-liberators’ na ito.  Ang kanilang pagpapawala ng ‘sakit’ o paghihirap ng pinili nilang nakararami ay hindi makapagsisilbing paraan upang matagpuan ang Diyos bago matapos ang kanilang buhay sa Mundo. Ang dahlia ay ang kanilang di-makatarungang pangangasangkapan ng ilan para sa iba, kung saan silang kinasangkapan ay pinawalan ng katarungan bagamat layon ang kapakinabangan ng iba.  Hindi Ito angkop na lugar o paraan tulngo sa ikapaglilinis ng tao bilang pag-asa sa unyon sa “All Pure and Worthy God”.   Bagkus ay daan ito sa kapariwaraan.  Sa isang kabila silang nakapagdusa sa buhay sa Mundo hindi dahilan sa sapilitang inilaaan sa kanilang ikapaghihirap ng lipunan at ng pamahalaan kundi dahilan sa likas na mga kahirapan sa buhay ay may tunay na oportunidad na makaharap sa Diyos bilang paghahanda sa pagkakaisa sa Kanya sa Langit. Kaya, para sa bawat tao, na nasa isang kalagayan ng pagdurusa sa isang anyo o iba pa, ang sandali o ang panahon ng matagal na pagdurusa ay kinakailangang isang pagkakataon na makatagpo sa Diyos kung bago siya hindi pa nakilala ng anumang Diyos, o nagkaroon noong nakaraan ay naging masamang pandinig o natutunan ang tungkol sa kanyang personal na Diyos.

Totoo ito lalo na para sa maraming mga matatandang tao sa mga bahay na convalescent. Habang ang panawagan ng kawanggawa at pakikiramay ay humihiling na hindi makalimutan silang nag-iisa at silang mga nangangailangan upang mapangalagaan sa mga tahanan.  Sa kabilang banda sa pamamagitan ng mga itinakdang layunin at probisyon para sa mga tahanang ito, marapat ang tulong na institusyonal para sa ganitong mga pamilya upang mas mahusay na mabantayan at mapangalagaan silang mga may edad na habang silang inaasahang tagapag-alaga na nasa sapat na gulang ay nasa malayo nilang pinagkakakitaan.  Mauunawaan na silang mga may edad na taong ito ay nahihirapan sa pag-iisa, at nalulungkot sa pangangalaga ng kanilang buhay. Ngunit muli, ang pag-iisa sa maraming oras ay ang kanilang oportunidad na makipag-isa sa Diyos.  At samantalang sinabi ni Saint Paul na tayo ay manalangin nang walang tigil, ito ay isang gintong institusyonal na tagal ng panahon upang makapagdasal sa buong araw, at buong gabi, na nakikipag-isa sa Diyos buong araw at buong gabi. Bagaman ang magdala ng kalungkutan ay hindi madali; ang kalungkutan ay ang pinakamahirap na pagdurusa ng mga tao na ito, lalo na sa mga panahon ng mga Kapiyestahang pangkalahatan kung kailan naalala nila ang kanilang maraming mga taon at sandali na sama-sama sila sa ganitong mga pasinaya at katuwaan bilang nagdiriwang na pamilya sa panahon ng Kapiyestahan.  Subalit ang ganitong kalungkutan nila kapag ini-alay sa Diyos mismo ay magsisilbing kanilang pinakamabisang panalangin.

Gayundin, isaalang-alang ang pagdurusa ng mga nakakulong. Ang mga tao sa bilangguan ay hindi maiiwasang nagdurusa.  Isa o ilan sa kanilang mga nagkamali at nakagawa ng krimen at halos naging malinis na o nakapagdanas na ng sapat na kaparusahn upang sila’y mapabuti tungo sa magandang panibagong pipiliiang mga desisyon sa hinaharap.  Bagaman ang kanilang kinabukasan ay halos tapos na. Taglay na ng mga ito ang magpakailanmang tatak ng kanilang agarang pagkakamali.  At sa halip ng ng kakulangan ng panlipunang mga pantulong na suporta o makatutulong ng mga panukala ang kanilang personal na sibil na pamumuhay at dangal sa kasalukuyang buhay ay mistulang buhay sa "impiyerno". Ang emosyonal, mental, at espiritwal na buhay ng dating bilanggo ay isang buhay na maaaring isipin ng lipunan o ng balana bilang isang napatapong buhay. Taglay at mamamalas sa mga ito ang kanilang kahihiyan; sila ay puno ng pagkatakot at ng 'kawalan ng pag-asa' bilang mga bigo ng lipunan.  Marahil kanilang kaisipan at pananaw na sa anumang paraan ay walang anumang kahulugan ang kanilang pang-araw-araw na pag-iral. Sa panloob, kung gayon, malamang na laging naguguluhan sila. Napakadali, dahilan sa kanilang pakikipag-ugnayan sa kapaligiran ay maaaring sumuko sila sa kaisipang mayruong pa silang pagkakataong sa isang buhay ng kaligtasan dito sa Mundo.  At samantalang sa bawat sandal ay kaharap nila ang muling seryosong magkamali na magpapahamak ng kanilang munting naging kalayaan sa hinaharap nilang buhay nasa panganib silang muling magkamali na maaaring magkahalaga ng ikakawala ng kanilang buhay. Kaya, madaling isipin na ang mga bilanggo ay malinaw na mistulang muling nahatulang magpakailanman sa kawalang kahulugan at kawalan ng pag-asa. Sa katulad nila tiyak ang ganap na pagdurusang pinakamataas na uri. Gayunpaman sinimulan natin ang site na ito sa mensahe ng kalayaan sa lahat na nasa pagkaalipin. At sa kanilang mga hindi kapani-paniwalang mga tao na mailigta mula sa kanilang kalalagayan ng pagkaalipin bilang tao ang mensahe ng kalayaan ni Kristo ay pinaka totoo! Pinahihirapan sila ng kanilang kawalan ng kalayaan sa lipunan.  Gayon pa man, sa katotohanan, kung maniniwala sila at yakapin ang pananampalataya kay Kristo sila ay mapapalaya Matapos nilang gawin ang kanilang paunang malubhang pagkakamali na, halimbawa na nakamamatay ng kapwa, nalalaman nila na wala na silang anumang bagay upang patunayan sa iba.  Kung kanilang tangkaing gawin ito ay maaaring magkahalaga ng kanilang kalayaan.  Mas alam nila ngayon na ang dati nilang gawing pisikal na pakikipagdigma sa kapwa bilanggo na paggamit ng karahasan ngayon ay wala ng kahulugang anumang bagay; at sa gayon ay wala na silang dahilan upang maengganya ng anumang paghihimok sa karahasan. Hindi ito nakagawa ng mabuti sa kanila; hindi na nga ito gagawa ng mabuti sa kanila ngayon. At kung sa kalooban ng Diyos ang isang bilanggo ay nabiktima ng karahasan ng ibang mga bilanggo, hindi Niya siya pawawalan mula sa Kanya. Dadalhin lamang niya ito sa kalayaan pagkatapos. Mapag-aalaman natin kung paanong ang uri ng karunungan at kahinahunan ng isang dating bilanggo ay maaaring maghatid ng isang kabuuang pagkakataon, halimbawa, sa loob lamang ng buong 12 oras na pananalangin sa Diyos, pati na rin ang kabuuang pagkakataong magpahayag at magpatotoo sa kanyang bagong natagpuang Diyos. Ngunit ang ganitong uri ng espirituwal na pagsasakatuparan ay nagmumula lamang sa pamamagitan ng pananampalataya.  Ang tao, lalo na sa ilalim ng pinakamadilim na kalagayang ito, ay madaling matagpuan ang pinaka-makatotohanang pag-uudyok ng Banal na Espiritu sa pamamagitan ng biyaya. Ang panghuling pag-aatim na iwaglit ang tiwala sa Panginoon ay maaaring huling tawag ng Diyos sa partikular sa isang malungkot na kaluluwa na napaliligiran ng tuksong paghila nilang mga nakasisilaw na presensya ng mga demonyo. Sapagkat sa isang lugar na parang impiyerno ngunit hindi pa impiyerno, silang mga nakabalik-loob sa Diyos na mga bilanggo ang pinakamahusay na messenger ng kaligtasan ng Diyos sa ibang mga bilanggo, na handang magbago ng kanilang puso, at mga paraan. Ang tinatawag nating pinakamahirap na pagdurusa ay maaaring magsilbing pinakamataas na tawag ng misyon para sa ilang mga pinagpalang tao sa loob ng bilangguan. Ang katotohanan silang nasa loob ng bilangguan, o anumang mga lugar / institusyon na napapaligiran nang mga ahente ng ipagkakawala ng pag-asa o kamalayan ng mumunting kabutihan ay sadyang mga lugar na mistulang mga bilangguan, mga pangyayari at sitwasyon ng kawalan ng pag-asa at kapayapaan sa gitna ng matinding kalungkutan at mga karahasan mula sa kapwa, kung saan ang bawat isa ay tinuturingan ang sarili bilang mga nakatakdang "mga biktimang lobo” na anumang oras ay nakahanda nang masila, masaktan, at matupok ", at kung saan tiyak na wala na sa kalooban ang anumang pag-urong.  Humaharap na lamang sila bilang mga  hanapin lamang ang kanilang mga sarili na mga nabitag na, o na nakasalalay na lamang sa awa ng lahat nilang mga nakikipaglaban din upang makaligtas.Sa mga lugar na ito, wala na silang makitang lunas o pag-iwas sa takot, sakit o pagsasakit ng anumang uri.  Ang kanilang katotohanang kalalagayan ay nakakatulad ng mismong karanasan ng ating Panginoon na tumingin sa mga nakapaligid na mga tao at na hindi makahanap ng gayong pugad – na ligtas mula sa mga lobo - at, libre mula sa mga nagnanasa lamang ng makakamit na pabor, o kung saan marahil makakahanap ng isang sandali ng kapahingaan, maging pangkatawan o para sa kanilang kaluluwa.

Sa huli, ang tunay na kilos ng pagdurusa ay ang kilos, o ang maraming mga gawa ng pagtanggi sa sarili.

Ang pinakamahirap na gawin ng isang tao ay ang tanggihan ang kanyang sarili.  Samantala, ito ang pangwakas na tawag ng Diyos sa bawat tao; Ang pagtanggi sa sarili ang pinakamahirap na pagdurusa ng bawat tao. Nagsalita si Kristo tungkol sa pagtanggi sa sarili kasabay ng pagpasan ng tao ng kaniya-kaniyang krus.  Sama-sama, una, ang pagtanggi sa sarili y kung saan ang bawat tao ay nagsisimula na dalhin ang kanyang krus, at sa huli kung saan ipinapako niya ang kaniyang sarili. Sa totoo, ang pagtanggi sa sarili ay kasangkot ang pagtanggi sa sarili na may kaugnayan sa ibang mga tao na humahadlang sa kanyang pamamaraan. Ngunit ito ay desisyon na ganap na isuko ang kanyang sarili sa kalooban ng Diyos, na kaugnay ng iba, ay magmamahal siya sa Diyos, at makikiisa sa Diyos. Tanging ang pagtuklas na ito, o pagkatagpo sa Diyos at sa kanyang Banal na kasiyahan na sa huli ay magpaparalisa sa sakit ng pagdurusa ng tao, o sa huli ay maaaring magwakas ng pinakamasakit na paghihirap at pagdurusa ng tao. Sa ibabaw, kahit na ito ay tulad ng ilang banal na positibong gawa ng sikolohikal na karanasan, sa pamamagitan ng Banal na Paschal Misteryo ng kalahatang gawa ni Kristo ng Kaligtasan, ang negatibong sandali ng kapalaran (at, siyempre, ng pananampalataya), ay magiging tunay na gawa ng biyaya kung saan sa wakas ay nagsisimula ang langit na tulad ng pangitain ng bagong buhay kay Cristo, kung paanong ang bagong sangkatauhan ay bumabangon mula sa pagkamatay sa dating makasalanang sarili sa pamamagitan ng kapangyarihan ng kamatayan at pagkabuhay ni Cristo. Sa kabila ng napakaraming mga halimbawa ng tila laganap at malawak na mga hirap at pagdurusa, sa tunay na katotohanan, ito ang kakanyahan ng pagdurusa: hanapin, datingan, at tanggapin ang pangwakas na pagyakap sa kalooban ng Diyos.  Ang tao ay matatagpuan ang tila walang katapusang karanasan na magsimula, mag-aral, at subukan ang mga kaganapan sa buhay ng sakit at paghihirap, pagkawasak at pagkadismaya bilang mga paraan ng pagtanggi sa sarili o pag-alis sa sarili upang matuklasan at matamo ang kalooban ng Diyos. Sa gayon, ito, ang pagdurusa na ipinahayag ng pagdurusa ng biyaya na nagbabago ng maraming mananampalataya. Ito at lahat ng ito ang nagbibigay daan sa ilang mga indibidwal na naghihintay ng pagbubuhos ng biyaya at pangwakas na pagtanggap sa pananampalataya, tiwala, at pag-ibig sa pamamagitan ng pamumuhay at pagkamatay sa misteryo ng kaligtasan ng Diyos ng espirituwal na pagtaas mula sa kamatayan hanggang sa bagong buhay ng biyaya. Sa ganitong kahulugan ang gawa ng pagdurusa ay at ang negatibo subalit tiyak na pamamaraang aktibidad at karanasan para sa lahat ng tao. Karamihan sa mga tiyak na patunay, ang pagdurusa sa buhay hanggang sa kamatayan ay nagsisilbing instrumento ng pagsisisi, paglilinis, at pagpapakabanal para sa mga tao patungo sa Diyos at kaligtasan.

Ngayon, ang anumang uri ng pagdurusa na ikinalulungkot natin, panloob man o panlabas, ang tinuturingang ‘panacea’ na pagtatangka ng ilang mga tao na ninanais pa nila, gayunpaman, upang makatakas dito upang subukang i-neutralisahin ito ay hindi makagawa ng anumang tunay na kabutihan.  Halimbawa, marahil ang pagtitiwala minsan pa sa ilang mga napaka-iglap at mabilis na pang-agaw ng mga panandaling ginhawa. Isang bagay, tiyak na hindi makakapagpabago ng iyong pagkatao. At ito ay makikita sa iyong mukha, at sa iyong mga senswal na pakiramdam sa lahat ng oras, na mamamalas din sa iyong di-kanais-nais na pamamaraan ng pakikitungo sa mga tao, o sa iyong gawain. Subalit sa punot dulo ang ganitong gawi ay hindi makapagdudulot sa iyo ng kapayapaan.

Bilang isang konklusyon at pagbabalik-aral, sa katotohanan, nararapat lamang na magdusa tayo bilang pagtulad sa pagsunod ni Jesus sa kalooban ng Diyos Ama, at sa Kaniyang pagtanggap ng pagsasakripisyo at pagbabayad-sala bilang ikapangyayari ng Misteryo Paskwal.   Sa gayon, ang ating pagdurusa ay tumitigil sa pagiging maka-tao at makamundong kapalaran; ito ay nababago na maging isang pakikilahok sa misyon ng Panginoon ng Pagtubos / (Ransoming) ng mga makasalanan. At bilang isang nakikilahok sa pag-aalis ng sala /sa pagbabayad-sala sa Ama, kasama ng Tagapagligtas na si Jesus, ang ating pagdurusa ay nagiging ating pananampalataya-gawa ng pagbabagong loob o pagsunod kay Jesus.  Ito rin ay ating nakalakip na co-redeeming act kasama kay Jesus sa kanyang kabuuang gawain ng kaligtasan ng tao. Sa paggawa nito, ang ating munting gawa ng pananampalataya at pag-ibig ay nagiging kaisa sa ‘magnanimous’ na Banal na gawa ng pananampalataya at pag-ibig ni Jesus para sa Ama; at nagiging bahagi ng Banal at Hindi maitatagong ‘Deposito’ ng mga biyaya na pinuno ni Jesus ng mga naniniwala para sa misteryosong dispensasyon ng Simbahan sa lahat na nangangailangan na maligtas. (Ang Walang-hanggang biyaya ni Hesus ay hindi nangangailangan ng dagdag na mga merito nilang mga nagsakripisyong kaisa ni Kristo.  Subalit sa pamamagitan ng gawa ng Espiritu sa biyaya, tinatanggap ng “Infinite Deposit of Graces” ang pakiki-isa ng lahat ng mga meriting indibidwal bilang merito sa biyaya.  Mula sa pananaw ng tao hindi natin dapat limitahan ang napakalawak na “infinite-ness” ng Walang-hanggang mga Biyaya ni Kristo.  Sapat lamang na alamin natin ang pakikibahagi ng bawat kaisang nagsakripisyo ng buhay kasama ni Kristo na  sa pagkawalang hanggan ng biyaya ni Kristo ay maaari nating matagpuan ang bawat ibinihaging merito ng lahat ng nagging banal sa Diyos. 

Sa gayon, ito ay sa abot ng ating pagdurusa ay nagkakaisa sa pagdurusa ng ating Panginoon na ang ating pagdurusa ay maaaring magkaroon ng anumang kahulugan.  Bukod ditto, sa Kalakhan ng Batas ng Sakripisyo ng Panginoon, ang anumang hitsura ng kabayanihan, katapangan, o maging martir sa ating pagkilos ng pagdurusa ay pawing walang kabuluhang gawa lamang, maliban na ang mga ito ay mga gawa ng pakiki-isa kay Kristong Diyos, na walang hanggan sa kabanalan at grasya ng Pagtubos sa sala ng sangkatauhan.  At lalo na’t sa ating pagdurusa ay sangkot ang ating maliwanag na kasalanan: kapwa, sa loob at panlabas, ang ating pagdurusa ay nakakakulong lamang sa ating bawat nagawang  sala na natubos ng sakripisyo ni Kristo. Gayon nga, kasama ni Hesus, gaano man karapat-dapat ang hitsura ng ating sakit at pagdurusa, sa pamamagitan ng biyaya ni Si Cristo, ang ating hindi karapat-dapat na mga gawa ng pagdurusa ay nabago bilang tamang ng tao na napasama sa perpektong kalahatan ng Kanyang biyaya. Ang dungis na katangian ng tao ay binago ng Banal na katangian ni Jesus, na gumawang karapat-dapat ang ating handog na personal.

Sa patuloy na pagbabalik-tanaw sa bahaging ito ng isang paksa tungkol sa pagdurusa, ito ang nangyari sa tuwing nagdurusa tayo bilang pakiki-isa sa Panginoon. Dahilan dito na ang ating pagdurusa ay nagiging makabuluhan, kahanga-hanga, at marapat na kapaki-pakinabang para sa ating kaluluwa, at para sa iba pang mga kaluluwa, lalo na sa nangangailangan. Sa ganitong katotohanan masasabi natin tulad ng pag-ibig sa atin ng Ama sa pamamagitan ng pagbibigay sa atin ng Kanyang Anak, kaya't mabisang nagmamahal tayo sa iba sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng ating sarili: ang ating pagdurusa. Ngunit tinitiyak natin na ito ay isang pagdurusa na inaalay natin na kaisa ng dusa ni Cristo. Sa ganitong paraan walang paghihirap sa atin ang mawawala; walang pagdurusa sa atin ang mawawala na tila isang maka-tao o makamundong pagpapahirap o paghihirap lamang sa buhay ng tao: yung sinasabing 'masochism' ng mga Kristiyano, na inaakusa sa Kristiyano tungkol sa pagtanggap at pagyakap ng paghihirap na Kristiyano. Sapagkat, sa katunayan, sa bawat oras na nagdurusa tayo ay isang ginintuang pagkakataon ng higit na pagkakaisa sa Diyos. At sa gayon mula sa, halimbawa’y isang disgrasya ng tao, ang pagdurusa ay nagiging isang banal na bagay. At sa halip na isang sumpa na humihila sa tao sa kawalang pag-asa, nagbabago ito bilang isang kapangyarihan na nagpapataas ng taong naniniwala magpahanggang sa banal na estado ng maligayang kapayapaan sa Diyos.

Gayunpaman, ang pagdurusa ay mananatiling tingnan at lumitaw tulad ng pagdurusa, i.e. isang malungkot na kalagayan ng pamumuhay ng tao; maliban na ito ay may bago at isang sobrenatural na aspeto tungkol dito, ibig sabihin, bilang isang kataas-taasang instrumento at sakramento ng banal na biyaya ng Diyos.  Ito ay palaging gagawing kalungkutan ng tao lalo na sa mga mata ng mundo. Ngunit sa pamamagitan nito at sa pamamagitan nito, na ipinagsama sa sakripisyo ng paghihirap ni Kristo, ito ay ipinahahatid na banal na samyo ng taong nagdurusa sa mga taong nakapaligid sa kanya; at ipinagkaloob ang nagdurusa sa espirituwal na karilagan sa harap ng mga mata ng mga Banal at Anghel, at ng Diyos.Ang isang partikular na kamangha-manghang punto ay ang katotohanan kung paano mapapasan ang pagdurusa, o pagtitiis lalo na tungkol sa mga pagdurusa ng mga martir, bilang isa na ang pagdurusa ng ating Panginoong Jesucristo. Isipin at liripin, kung maaari mo, kung paano natiis ni Hesus ang Kanyang pagdurusa mula sa Kanyang pagpapasakit at kamatayan, at kasama, kung paano natiis ng mga martir, na bagaman ay nanatiling maligaya, na sa kabila ng kanilang sakit at panimdim sa harap ng kamatayan, ay nakangiting nagtiis ng kanilang pagkamartir tulad ng ginawa ni San Esteban? Paano tinanggap ni San Esteban ang pagpapahirap sa kanya ng mga mang-uusig na taglay ang buong kapayapaan at katahimikan? Ang mga sagot sa mga ito ay maaaring ipahiwatig mula sa sumunod na kaganapan na nangyari kay San Esteban: nakita niya ang Langit na nakabukas, dito ay nakita niya ang buong kaluwalhatian ng Langit, at partikular na nakita si Hesus Mismo na nakaupo sa Kanyang trono sa Langit. Sa gayon ang mga ganitong uri ng mga bagay ay dapat na mangyari sa mga sandali ng pagiging martir ng mga martir, at sa mga sandali ng paglansang kay Jesus: sa sandaling ito ang hindi maipaliwanag na mahimalang pagdanas ng kaluwalhatian ng Langit, ng kaluwalhatian sa pagkamartir, at ng sakripisyo na mamatay na nagpapakita ng lakas at kapangyarihan sa pamamagitan ng kung saan ang mga martir tulad ni Jesus, ay nakapagtiis, nakapagpatuloy, at nakapagdala kahit na ano pa mang uri ng sakit at pananakit, at tumatanggap ng pagdurusa na ipinataw sa kanilang mga martir, o katulad ng sa ating Panginoong Jesus; samakatuwid, ito ang kamangha-mangha kapangyarihang sobrenatural na pagbabago o pagdadala ng mabigat na pasanin, at ang mapagtagumpayan ito sa isang pangkalahatang paraan tungkol sa banal na pagdurusa, kung saan ang napakahalagang namamalas na negatibong pangyayari ay hindi maikakailang ating nakikita, subalit sa ilalim nito at tunay na nakapangyayari na namamagitan sa kabila nito ay ang higit pang nananaig at labis na kalakasang, marahil ay siyang nagpapatamis ng pagdagsa ng lakas na Banal na enerhiya, kagalakan at kapayapaan!

(Sa isa pang seksyon, haharapin natin ang pagdurusa bilang isang napakahalagang kalakal sa pagpapabanal, na kung saan ang Simbahan ay nakikinabang sa pamamagitan ng pagtulong sa pagitan at ng mga 'santo' sa Katawan ng Komunyon ni Cristo ng mga Banal.)